Het einde is in zicht!

Hoewel de tijd die ik weg ben uit Nederland pas voor de helft om is, is het einde hier in Can Tho al bijna in zicht. Vandaag over een week vertrekken we dus naar Cambodja en als we daarna terugkomen blijven we nog maar 1 week! Het gaat nu toch wel snel hoor! Aan de ene kant heb ik echt enorm zin om te gaan reizen en had ik ook niet nog veel langer hier moeten blijven. Het is echt raar dat we iedereen elke keer maar aan het uitzwaaien zijn en wij nog steeds blijven. Maarja, dat krijg je natuurlijk als je zo veel weken blijft.

Toch lijkt het me echt heel vreemd om hier straks weg te gaan. Vooral omdat er dan andere vrijwilligers zich met "onze" kindjes bezig houden... Maar goed, dat afscheid, daar denk ik gewoon nog even niet over na. Eerst maar eens even vertellen wat voor ontzettend spannends ik de afgelopen weken heb meegemaakt...

Aangezien Lieke in Nederland een enorm bedrag bij elkaar had gesprokkeld om hier de projecten mee te helpen, moest dat geld natuurlijk ook uitgegeven worden. Dus gingen wij op een mooie maandag op naar de Metro om eens flink in te slaan. Rijst, hangmatten, speelgoed, radio's, messen, snijplanken, een ventilator, een wasmachine en nog veel meer spullen werden in 4 karretjes geladen. De wasmachine werd door de Metro bij het City Orphanage bezorgd en voor de rest van de spullen hebben we een grote taxi besteld om de spullen te bezorgen. De taxichauffeur was niet erg blij met ons, aangezien hij eerst nog een half uur op ons moest wachten (het is natuurlijk ook onlogisch om er van uit te gaan dat alle electronische apparaten die je koopt het al doen, dat moet eerst weer even getest worden bij een aparte balie). Uiteindelijk hebben we de chauffeur weer blij gemaakt door hem een chocoladebroodje aan te bieden en toen gingen we op weg!

Eerste stop: Traditional Medicine Hospital. Uit toch een klein beetje eigen belang hebben we deze mensen getrakteerd op nieuwe (normale) messen en hangmatten. Het is natuurlijk ook belangrijk dat de vrijwilligers goed uitgerust groente kunnen snijden. Verder hebben we hier nog 100 kilo rijst, olie en andere etenswaren afgeleverd. Nou ze waren dr zeker blij mee! Zowaar een eervolle vermelding op het donatiebord met de tekst: "Miss Lieke, Miss Milou & Miss Lena: some of anything" met daarachter dus opgesomd wat we allemaal hadden gegeven.

Tweede stop: Nhip Cau. Hier hebben we een nieuwe radio, ventilator en wat etenswaren heen gebracht. Voor het Medicijnmannetje hadden we nieuwe kleren gekocht, helaas hadden we zijn maat een beetje verkeerd ingeschat.. Maar dat was allemaal niet erg, want de veel te grote broeken had hij alweer door gegeven aan een ander arm mannetje.

Derde stop: Thuis! Alle overige schriften, pennen, speelgoed en ander klein spul voor andere projecten hebben we mee naar huis genomen om het een andere keer met de fiets te bezorgen. Uiteindelijk heeft de taxichauffeur zelfs een beetje kunnen lachen om onze grapjes en kregen we zowaar zijn visitekaartje in onze handen gedrukt!

Het was een topdag! Ik wist niet dat het zo vermoeiend kan zijn om mensen blij te maken :)

Vorig weekend zijn we een dagje uit geweest met de peuters van het city orphanage. De meeste van die kinderen waren dus nog nooit buiten het weeshuis geweest, dus het was echt fantastisch om te zien hoe zij zich vermaakten met de meest simpele dingen. We gingen naar Phu Sa, een eiland waar allemaal mooie tuinen enzo te zien zijn en ook een deel is waar kinderen zich uit kunnen leven, compleet met, jawel, ballenbak! Nou is een ballenbak voor ons natuurlijk heel normaal, maar als je dat met je 3 jaar nog nooit gezien hebt, is het maar een raar fenomeen. Vanzelf gingen de kinderen er dan ook niet in, maar gelukkig wilde Thao (de enige leuke verzorgster daar) ze met alle liefde wel even in de ballenbak gooien. Die kindjes wisten niet wat ze overkwam, maar uiteindelijk vonden ze het toch wel bijna allemaal leuk.

Nadat we bij een restaurantje op het eiland hadden gegeten gingen we alweer naar huis. 5 uur als kinderoppas/klimrek fungeren is eigenlijk ook wel lang genoeg...

Gisteravond hadden we trouwens ook nog een 'feestje' van ons Charity 1 klasje, de studenten. Phuong had een zaaltje in een restaurant geregeld en daar gingen we dus met zijn allen eten. Hartstikke leuk idee... helaas hebben Vietnamezen toch een beetje een ander beeld van een feestje dan wij Nederlanders. Het eerste half uur was kwam het aantal woorden dat gezegd werd niet hoger dan 10 en zaten Milou en ik ons echt af te vragen wat we hier nou eigenlijk aan het doen waren. Maar gelukkig was daar de Karaoke-machine! Wat bij ons tot enorme hilariteit zou leiden, wordt hier in Vietnam bloedserieus genomen. Karaoke doe je niet zodat je elkaar lekker uit kan lachen, dat doe je omdat het mooi is. Goed... Uiteraard moesten de teachers (ja, wij dus) er ook aan geloven, maar gelukkig hebben we het bij 1 nummertje mogen laten. We hebben onze tijd echt uitgezeten daar, maar toch denk ik wel dat onze studentjes zelf een enorm leuke avond hebben gehad, er was immers eten, cola, taart en karaoke. Wat wil een Vietnamees nou nog meer?!

Nou, dit waren toch wel weer de hoogtepunten van de afgelopen weken. Vanavond komt er weer een nieuw meisje in huis en volgende week 2 jongens. Ook al blijven zij allemaal niet erg lang, nu zijn wij toch gelukkig ECHT de volgende die uitgezwaaid worden.

Zo weer op weg naar het City Orphanage om de kindjes 3 uur lang wat afwisseling te geven. Inmiddels ben ik al een fervent luier-verschoner en flesjes-geefster, wie had dat gedacht...

Kruipers, geen paniek! Dit is toch echt iets voor in Vietnam. Zodra ik weer thuis ben wissel ik de melkflesjes graag weer in voor de vertrouwde groene flesjes die in kratten op zolder staan ;)

Liefs Lena

Zeven weken alweer...

Hoog tijd om weer eens wat van me te laten horen. De laatste keer is al ruim twee weken geleden volgens mij. Het typen van dit verhaal gaat een stuk relaxter dan de vorige keren, aangezien onze nieuwe huisgenoot Lieke een laptop mee heeft en ik dus lekker thuis kan typen, de boel op een usb stick kan zetten en dan alleen nog naar het Internetcafé moet om alles online te zetten.
Ondertussen zijn alle huisgenoten aardig doorgewisseld. Milou en ik zitten nu het langste hier in huis en Lieke is er nog geen twee weken. Marieke is vorige week vertrokken om te reizen, maar gelukkig zien we haar over 3 weken alweer. Dan staat namelijk een tripje naar Cambodja op de planning. 5 juli vertrekken Milou en ik naar Kampot, waar een stadsdeel totaal verlaten schijnt te zijn. Hierna gaan we naar Sihanoukville, wat de feeststad van Cambodja moet zijn. Het wordt ook wel weer tijd voor een feestje, aangezien hier alles om 10 uur ’s avonds uitgestorven is (met enkele uitzonderingen, daarover zo meer!). Na Sihanoukville gaan we via de hoofdstad Pnom Penh naar Ankor Wat, waar enorme ruïnes van tempels te zien zijn. Hierna weer terug naar Pnom Penh om die stad nog een beetje te bezichtigen en daarna met een boottocht terug naar Can Tho. Ik heb er echt super veel zin in!
Maar eerst moet er nog 3 weken gewerkt worden, niet dat dat zo erg is. Nu ik hier langer ben merk ik echt wel dat de mensen meer aan mij wennen en andersom zeker ook. Vooral bij het City Orphanage raken de kinderen, en dan vooral de peuters, steeds meer aan ons gehecht. Zal nog een moeilijk afscheid worden… Nou ben ik niet echt een de grootste kindervriend op aarde, maar het liefst zou ik al die kinderen van daar lekker mee naar huis nemen.
Ook bij Van Tho (massage shop voor de blinden) merk je dat de mensen aan je wennen. Soms krijgen we ineens een nieuwe student van de plaatselijke universiteit die invalt voor onze “vaste” tolk. Dan merk je echt heel sterk dat die blinden niet op hun gemak zijn en veel banger zijn om fouten te maken. Dit was ook zo toen wij er de eerste paar keer kwamen, maar nu we er al zo lang komen zijn zij veel meer op hun gemak.
Bij Charity Class 1 (armere studenten die in dit klasje gratis engelse les krijgen) is het ook steeds leuker om les te geven. De eerste paar lessen zitten ze je aan te staren en durven ze niks te zeggen, terwijl ze nu zelfs grapjes maken. Ook geven ze soms zelfs toe als ze iets niet snappen of stellen ze vragen en dat is heel wat voor Vietnamese begrippen.
We hebben nu trouwens een nieuw project er bij. Donderdag- en zaterdagochtend gaan we naar Nhip Cau. Dit is een werkplaats voor lichamelijk gehandicapten waar ze van alles van kokosnoten maken. Echt de meest prachtige dingen: beeldjes, tassen, oorbellen, sleutelhangers, eetstokjes en nog veel meer. Hier ga ik dus zeker even wat souveniertjes inslaan J Wij geven daar dus Engels, 2 uur lang. Maar van tevoren doen we nog iets veel grappigers. Er zit daar namelijk ook een oud mannetje die zijn eigen medicijnshop heeft. Daar worden we op een extreem laag krukje geparkeerd en gaan we een half uur lang met een soort van kapmes en gevaar voor eigen leven (naja, vingers) plantjes hakken. Die worden daarna in de zon gedroogd en daar maakt hij dan weer medicijnen van. Ik vraag me af of het allemaal helpt, ik hou het wel bij mijn eigen paracetamolletjes…
Oja, zelfs hier in Vietnam zijn ze in de ban van het EK. Bij de Metro-supermarkt hebben ze een enorm groot goal voor de ingang gehangen en kun je voorspellen wie het EK gaat winnen. Dat vonden we op zich al opmerkelijk, want wie had er nou verwacht dat ze hier in het verre Azië het EK volgen. Maar het wordt nog mooier: Ze zenden die wedstrijden hier ook gewoon live uit in cafés! Dus zaten wij maandagnacht (kwart voor 2..) in een café tussen 50 Vietnamezen. Gekleed in een oranje shirt en met vlaggetjes op onze wangen geschilderd keken we naar Há Làn – Italy. Tijdens de wedstrijd is het doodstil en werd het denk ik ook niet enorm gewaardeerd toen wij Hup Holland Hup gingen zingen. Maar als er dan wordt gescoord dan gaan al die Vietnameesjes dus ineens helemaal los; gejuich, geklap en geroep, om daarna weer in hun stilzwijgen te vervallen. Toen de wedstrijd afgelopen was, was iedereen ook binnen 2 minuten de tent uit. Wij gingen ook weer naar huis om nog een paar uurtjes te slapen, want de volgende dag waren we natuurlijk niet zomaar vrij. Vrijdag gaan we natuurlijk weer kijken, naar Há Làn – Pháp (Frankrijk, hoe ze op die naam zijn gekomen is ook een raadsel).
Het weer moet trouwens ook wel een stuk beter worden. Zou me niks verbazen als jullie daar in Nederland al bruiner zijn dan ik en dat is natuurlijk niet de bedoeling! Afgelopen maandag wilden we met z’n drieën naar het zwembad, maar toen regende het echt de hele dag enorm hard, beetje jammer. Gelukkig is het nog wel steeds gewoon lekker warm, dus lange broeken zijn nog steeds overbodig.
Afgelopen week ben ik trouwens veel gevallen van extreem aardige mensen tegen gekomen. Aangezien mijn fietsband zo ongeveer explodeerde onderweg naar Charity Class 2 (de kindjes in de rimboe die we engels geven) moest ik wel langs een andere fietsenmaker dan die waar we normaal heen gaan. Deze meneer is echt zo lief. Hij spreekt geen woord engels, maar gelukkig kun je heel makkelijk duidelijk maken wat er is gebeurd, door gewoon naar je platte band te wijzen en een explodeer-geluid te maken (ja, probeer dat maar eens na te doen ;) ) Hij heeft de scheur van 15 centimeter in mijn binnenband gerepareerd met een stuk van een andere band, waar hij ruim 20 minuten mee bezig was. Toen de boel klaar was zette hij mijn fietsje weer rechtop en hoefde ik niet eens te betalen! Nou, dat maak je in Nederland toch niet mee! Natuurlijk wilde ik wel betalen, maar we hadden alleen grote biljetten bij ons, dus zei ik dat ik later wel zou terugkomen om te betalen (naja, dat gebaarde ik), maar dat wilde hij niet hebben. Die middag kwam ik daar dus aan met mijn biljetje van 10.000 Dong (nog geen 50 cent) maar die wilde hij absoluut niet aannemen. Maar hij had geen keus, ik heb het maar gewoon bij hem neer geflikkerd. Echt raar, want bij de andere fietsenmaker moesten we altijd blanken-mensen-prijzen betalen, terwijl hij er vaak niks voor wil hebben (met die fietsen hier kom je minstens 2 keer in de week bij die man).
Ook is er altijd wel een Vietnamees te vinden die je ketting heel graag op je fiets wil zetten als deze er voor de 3e keer op een dag vanaf valt. Want stel je toch eens voor dat wij met onze “mooie blanke” handjes zo’n smerige ketting er zelf weer op moeten zetten, dat kan natuurlijk niet.
Verder worden we ook heel vaak door mensen uitgenodigd om bij ze thuis te komen eten of iets met ze te gaan doen, gewoon wildvreemden op de fiets zelfs. Natuurlijk mag je nooit met vreemde meneren mee gaan (zeker niet als ze je snoepjes aanbieden..), maar een uitje naar de karaoke-bar met de tolk van Van Tho staat nog wel op de planning.
Nou, dat was het volgens mij wel weer, zo stap ik weer op mijn fietsje richting het Traditional Medicine Hospital om lekker groente te gaan hakken en volgestopt te worden met eten. Gelukkig hebben ze ondertussen daar door dat ik de tofu toch écht weiger te eten dus wordt dat niet meer in mijn bakje gestopt door die vrouwtjes tijdens het eten. Ben benieuwd wat we vandaag weer voor groenteprutje voorgeschoteld krijgen…

Liefs Lena

PS: Ik heb ook een nieuw nummer, want soms raak je je simkaart gewoon op wonderbaarlijke manieren kwijt ;) 0084-943147218.

PS2: Ook nieuwe foto's en een nieuw filmpje van Van Tho, zie links aan de rechterkant.