Hey allemaal!
Het is pas een paar dagen geleden sinds mn vorige bericht, maar het is echt bizar hoeveel je hier meemaakt! De laatste dag in Singapore was nog leuk, zo hebben we tussen de oranje hollanders koninginneNach gevierd (beetje vroeg, maar ach) en de ritten in de taxi waren ook een hele belevenis op zich.
Eenmaal aangekomen in Ho Chi Minh (of Saigon, zoals ze hier gewoon zeggen), hoefden we zelf nergens meer over na te denken, we werden opgehaald van het vliegveld, in een hotel gezet en vervolgens werd ook nog eens de bus voor de volgende dag voor ons geregeld naar Can Tho (spreek uit Kn Te).
Eerst hebben we een beetje door de stad gelopen, wat op zich al een uitdaging is met al die brommers, en omdat het toch allemaal geen reet kost, hebben we onszelf maar even verwend met een pedicure. Zou ik in Nederland nooit doen, maar voor $4 dollar moet je het hier natuurlijk niet laten. Vervolgens decadent uit eten geweest in een barbeQue (ja ja, daar is die ;) ) restaurant en toen maar weer naar het hotel gegaan om te slapen. Hier kwam alleen niet heel veel van terecht, want het is nooit fijn als er een muis aan je hoofd zit als je wil slapen (dit is echt geen grapje!)
De volgende dag (zaterdag) gingen we met een heel relaxt busje naar Can Tho, onderweg ging het heel hard regenen, en de gevolgen hiervan zijn dan ook meteen te zien. Drie ongelukken onderweg, gelukkig niet met een van die honderdduizenden motorbikes, maar het lijkt mij toch niet fijn als er ineens een busje je huis in rijdt als je dicht bij de straat woont...
Eenmaal aangekomen in Can Tho MOESTEN we gaan lunchen met een vrouw die ook in het busje zat. Zij is Vietnamese, maar in de oorlog gevlucht naar Amerika (waar ze ondertussen enorm veel geld heeft volgens mij). Toen werden we door Phoung opgehaald en naar ons huis gebracht. Hier aangekomen meteen kennis gemaakt met al onze huisgenoten, Grietha, Joost, Franci en Gabriella. Als soort van welkomsfeestje gingen we savonds na het eten (we gaan elke dag uit eten hier, heel vervelend...) met zn allen Karaoke zingen, hilarisch!
Vandaag hebben we onze boodschappen (inclusief pindakaas :D) ingeslagen bij de plaatstelijke Macro en daarna konden we meteen met Phoung door naar ons eerste project, Charity Class 2. Nou, de tocht erheen is al super gaaf, ik weet zeker dat gewone toeristen echt nooit op zulke plekken komen! Wij dachten eigenlijk dat we alleen langs gingen om even kennis te maken en te weten hoe we dr moesten komen, maar eenmaal aangekomen zaten er allemaal schattige vietnamese kindjes aan tafeltjes klaar te wachten om les te krijgen.. van die twee blonde meisjes dus... Best raar, want we kregen gewoon een boekje in onze handen gedrukt en Phoung ging ook bijna meteen weer weg, een goeie vuurdoop dus. Meisjes en jongetjes zaten aan aparte tafeltjes en ik ging dus engelse les geven aan de meisjes. Eigenlijk kenden ze hun hele boekje al, en is het dus vooral herhalen en letten op uitspraak. Alle leeftijden zitten dus door elkaar, dus het oudste meisje van 12 (die niet ouder lijkt dan 7) zei de hele tijd alles voor. Gelukkig deden de meisjes wel allemaal leuk mee, want de jongens die Milou aan het lesgeven was waren niet echt voorbeeldige leerlingen :)
Na de les werden we ineens meegesleept door de kinderen. Door de rimboe en over bruggetjes kwamen we uit bij een veld vol met lotusbloemen. Echt heel gaaf om te zien...
Nou, ik moet er nu een eind aan breien want het internetcafe gaat dicht. Ik heb de foto's geupload op picasa, zie: picasaweb.google.com/lenaweber86
Tot de volgende keer!
Liefs!
Het is pas een paar dagen geleden sinds mn vorige bericht, maar het is echt bizar hoeveel je hier meemaakt! De laatste dag in Singapore was nog leuk, zo hebben we tussen de oranje hollanders koninginneNach gevierd (beetje vroeg, maar ach) en de ritten in de taxi waren ook een hele belevenis op zich.
Eenmaal aangekomen in Ho Chi Minh (of Saigon, zoals ze hier gewoon zeggen), hoefden we zelf nergens meer over na te denken, we werden opgehaald van het vliegveld, in een hotel gezet en vervolgens werd ook nog eens de bus voor de volgende dag voor ons geregeld naar Can Tho (spreek uit Kn Te).
Eerst hebben we een beetje door de stad gelopen, wat op zich al een uitdaging is met al die brommers, en omdat het toch allemaal geen reet kost, hebben we onszelf maar even verwend met een pedicure. Zou ik in Nederland nooit doen, maar voor $4 dollar moet je het hier natuurlijk niet laten. Vervolgens decadent uit eten geweest in een barbeQue (ja ja, daar is die ;) ) restaurant en toen maar weer naar het hotel gegaan om te slapen. Hier kwam alleen niet heel veel van terecht, want het is nooit fijn als er een muis aan je hoofd zit als je wil slapen (dit is echt geen grapje!)
De volgende dag (zaterdag) gingen we met een heel relaxt busje naar Can Tho, onderweg ging het heel hard regenen, en de gevolgen hiervan zijn dan ook meteen te zien. Drie ongelukken onderweg, gelukkig niet met een van die honderdduizenden motorbikes, maar het lijkt mij toch niet fijn als er ineens een busje je huis in rijdt als je dicht bij de straat woont...
Eenmaal aangekomen in Can Tho MOESTEN we gaan lunchen met een vrouw die ook in het busje zat. Zij is Vietnamese, maar in de oorlog gevlucht naar Amerika (waar ze ondertussen enorm veel geld heeft volgens mij). Toen werden we door Phoung opgehaald en naar ons huis gebracht. Hier aangekomen meteen kennis gemaakt met al onze huisgenoten, Grietha, Joost, Franci en Gabriella. Als soort van welkomsfeestje gingen we savonds na het eten (we gaan elke dag uit eten hier, heel vervelend...) met zn allen Karaoke zingen, hilarisch!
Vandaag hebben we onze boodschappen (inclusief pindakaas :D) ingeslagen bij de plaatstelijke Macro en daarna konden we meteen met Phoung door naar ons eerste project, Charity Class 2. Nou, de tocht erheen is al super gaaf, ik weet zeker dat gewone toeristen echt nooit op zulke plekken komen! Wij dachten eigenlijk dat we alleen langs gingen om even kennis te maken en te weten hoe we dr moesten komen, maar eenmaal aangekomen zaten er allemaal schattige vietnamese kindjes aan tafeltjes klaar te wachten om les te krijgen.. van die twee blonde meisjes dus... Best raar, want we kregen gewoon een boekje in onze handen gedrukt en Phoung ging ook bijna meteen weer weg, een goeie vuurdoop dus. Meisjes en jongetjes zaten aan aparte tafeltjes en ik ging dus engelse les geven aan de meisjes. Eigenlijk kenden ze hun hele boekje al, en is het dus vooral herhalen en letten op uitspraak. Alle leeftijden zitten dus door elkaar, dus het oudste meisje van 12 (die niet ouder lijkt dan 7) zei de hele tijd alles voor. Gelukkig deden de meisjes wel allemaal leuk mee, want de jongens die Milou aan het lesgeven was waren niet echt voorbeeldige leerlingen :)
Na de les werden we ineens meegesleept door de kinderen. Door de rimboe en over bruggetjes kwamen we uit bij een veld vol met lotusbloemen. Echt heel gaaf om te zien...
Nou, ik moet er nu een eind aan breien want het internetcafe gaat dicht. Ik heb de foto's geupload op picasa, zie: picasaweb.google.com/lenaweber86
Tot de volgende keer!
Liefs!
2 opmerkingen:
Hoi Leentje,
Ik heb de foto's gezien, mooi hoor. Voordat we jouw bericht lazen, had Henk onze echte internetexpert al de blog van Grietha gevonden en zij verwachtte 2 Nederlandse meisjes, volgens Henk moesten jullie dit zijn en zo was het. Toevallig he.
Het telefoonnummer dat je hebt doorgegeven is niet het jouwe, wel spannend hoor, we krijgen steeds andere mensen aan de lijn.
Hier zijn we hard bezig met inpakken, rijden, uitpakken. Vrijdag gaan we voor het echie, dat vind ik ook spannend, we houden je op de hoogte.
ik ben vergeten te vragen, is het adres wat op Milou`s blog staat het juiste?
Een reactie posten