En we gaan nog niet naar huis!

Nog lange niet, nog lange niet! Want we blijven nog lekker 3 weken in het verre Ooooooosten. Ondertussen zijn we pas een ruime week aan het reizen, maar zitten we al op bestemming nummer 3, Da Lat. Vorige week zaterdag zijn we vanaf Can Tho naar Ho Chi Minh City vertrokken en sindsdien zijn we lekker de toerist aan het uithangen. Aangezien we toch alle tijd hebben, is het ook belangrijk om het rustig aan te doen. Dus toen bleek dat op 1 van de vele Amerikaanse TV zenders in ons hotel een Desperate Housewives marathon te zien was, hebben we ook maar een dagje aan tv kijken besteed onder het genot van lekker koffie van de wannabe-Starbucks van de overburen.

Verder hebben we in Ho Chi Minh ook nog het War Remnants Museum bezocht, beetje een aanfluiting vergeleken met het Toul Sleng Museum in Cambodja, maar ja, dan hebben we dat toch ook maar weer gezien. Uiteraard zijn we ook nog naar de Cu Chi Tunnels geweest, waar die VietCongetjes in de oorlog woonden en Amerikanen afschoten. Best leuk om gezien te hebben, maar ook dit is alweer een enorme toeristenfabriek geworden. Wat ook nog een leuke attractie is in Ho Chi Minh, is een taxiritje in de spits terwijl de regen met bakken uit de lucht valt. Want wat kun je met regen beter doen naar de Sex and the City film... Helaas duurde het taxiritje iets langer dan gepland, maar dat krijg je met brommertjes die het begeven midden op de weg omdat de straten zover onder gelopen zijn dat hun motor in het water hangt... Hierdoor misten we dus de film, maar gelukkig was er nog wel een andere erg slechte film waar we naartoe konden om onze tijd mee op te vullen.

Vorige week woensdag vertrokken we vanuit the big city richting Mui Ne, een plaats aan de kust met alleen maar strand, restaurantjes, superdeluxe resorts waar je minstens $100 per nacht betaalt, maar gelukkig ook guesthouses die meer in onze prijsklasse liggen. Hier hebben we eigenlijk alleen maar aan het strand gelegen (behalve de eerste dag, want toen regende het natuurlijk weer) bij dus 1 van die dure resorts. We konden ook nog een tour langs rode zandduinen, fairystreams en pagoda's maken, maar als ik moet kiezen tussen in de zon liggen en 4 uur achterin een Jeep hobbelen, dan is voor mij de keuze redelijk snel gemaakt :)

Sinds zaterdag zijn we nu in Da Lat, in de altijd mooie bergen van Vietnam. Zoals de trend blijkt te zijn, regende het ook hier enorm hard toen we aankwamen.. Maar gelukkig is er altijd nog de uitvinding van de eeuw, de taxi! Gisteren hebben we een tour door de bergen gedaan achterop een motor met de alombekende Easy Riders. Twee hilarische kerels die het wel zagen zitten om met twee van die gezellige Hollanders een dagje rond te rijden. Het was wel echt een leuke manier om wat van de omgeving te zien, zo achterop de motor (of lopend, als ze weer vonden dat "excercise is good for the bum", grapjassen...) Vandaag hadden we weer een extreem relaxdagje ingepland, wat neer komt op: uitslapen, naar de kapper (wassen, knippen, verven, en dat voor maar 12 eurootjes), drankjes drinken in een cafeetje met uitzicht over Da Lat en internetten...

Morgen vertrekken we alweer naar bestemming nummer 4: Nha Trang. Hier komen we weer andere vrijwilligers tegen, Hanneke en Frank (Visstick voor insiders...) waar we gezellig mee op het strand gaan liggen, ik heb er zin in.

Het reizen bevalt trouwens prima, zelf nadenken is echt overbodig, want alles wordt altijd en overal voor je geregeld, heerlijk :)

Foto's zijn te vinden op de site van Milou, aangezien mijn eigen camera nog steeds overleden is...

Liefs Lena

Cambodja!

Wat een week! "Even" een weekje Cambodja is toch eigenlijk niet genoeg om alles te bekijken wat we wilden zien. Milou en ik zijn op de (volgens de Lonely Planet) avontuurlijke manier de grens overgestoken van Vietnam naar Cambodja. Samengevat ging deze 13 uur durende reis als volgt: Achterop de cyclo, met de ferry de rivier over, anderhalf uur achterop een motorbike, weer op een andere motorbike, 1,5 uur met een speedboot, 2 uur met een private taxi, bijna 3 uur met een shared taxi (lekker met 8 mensen in een toyotaatje, de chauffeur kan toch ook gewoon prima bij iemand op schoot?) en tot slot met de tuk tuk naar het hostel in Kampot. Eenmaal aangekomen, bleek dat wij duidelijk niet op de meest handige manier van Can Tho naar Kampot gereisd waren. De eigenaar van het hostel wist ons namelijk te vertellen dat de grensovergang bij Ha Tien ook gewoon open was... Als we hierlangs waren gegaan hadden we dit makkelijk in ongeveer de helft van de reistijd kunnen doen, maarja...

Op dag 2 (zondag) kwam Marieke ook aan in Kampot, super leuk om haar weer te zien na 1 maand. Zij heeft ook in Can Tho gewerkt, maar had er al een flinke reis door Vietnam en Laos opzitten.

Maandag wilden we dus eigenlijk op weg naar Bokor Hill, wat een oud verlaten koloniedorp schijnt te zijn. Maar helaas, een of andere pipo heeft bedacht dat ie daar een enorm hotel neer gaat zetten, dus was de weg afgesloten voor toeristen. Beetje jammer, maar hierdoor hadden we wel een extra dagje om de kunst van het motorbike rijden onder de knie te krijgen. Lekker in je korte broek en zonder helm (doen ze gewoon niet aan in Cambodja) hebben we een dagje rond gereden richting Kep, een kustplaatsje wat bekend is om alle seafood restaurantjes.

Dinsdag hebben we onszelf samen met 3 andere mensen van het hostel in een shared taxi gepropt om weer terug te rijden naar Phnom Penh. Aangezien wij westerlingen toch een stukje breder zijn dan de gemiddelde Cambodjaan, was de reis niet erg comfortabel. Maarja, het duurde maar 2 uur en was een stuk goedkoper en sneler dan de bus. Na het inchecken hebben we onszelf weer in een tuk tuk geparkeerd en zijn we naar het Toul Sleng museum geweest. Dit is een oude middelbare school die tijdens het regime van Pol Pot is omgetoverd tot een grote gevangenis/martelgebouw. Enorm indrukwekkend om te zien natuurlijk, vooral omdat het nooit echt is opgeruimd, en het bloed ook nog lekker op de grond ligt. Vervolgens zijn we naar de Killing Fields gereden, waar dus de mensen die in de gevangenis zaten geexecuteerd werden en in massagraven werden gegooid. Bij aankomst bij de Killing Fields loop je meteen tegen een enorm gebouw aan waar allemaal schedels liggen van mensen die er begraven hebben gelegen. Nogal leguber... Bij de uitgegraven massagraven staan ook bordjes met hoeveel mensen er in hebben gelegen en in welke toestand (mannen/vrouwen/kinderen, onthoofd/naakt).

Die avond hebben we niet veel meer gedaan, aangezien de criminaliteit in Phnom Penh ook niet al te laag is (overvallen met pistolen, gewoon bij ons in de straat). Verder is het ook onmogelijk om in deze stad de prostitutie niet te zien. In het park kon je voor $1 al een gezellige tijd hebben met een Cambodjaanse en overal zie je ook van die smerige westerse mannen met veel te jonge meisjes lopen...

Dag5, woensdag, weer lekker om 6 uur op om de bus te nemen. Deze keer naar Siem Reap, waar op het busstation gelukkig al een tuk tukdriver stond met een bordje "Miss Lena, 3 persons". Zo makkelijk dat reizen hier, ons hostel in Phnom Penh had dus blijkbaar al geregeld dat we opgehaald werden in Siem Reap, dikke prima. Die avond gingen we maar alvast de zonsondergang bekijken op een van de tempels in Ankor, zie foto's.

Donderdag hebben we de hele dag rondgelopen/gereden door Ankor met onze tuk tuk driver en gids. Enorm indrukwekkend al die tempels die natuurlijk al honderden jaren geleden zijn gebouwd. Veel zijn er ook al behoorlijk vervallen, door verwaarlozing, natuur en oorlog.

'sAvonds zijn we midden in Siem Reap gaan eten en hebben we ons weer verbaasd over de enorme vriendelijkheid van de mensen. Ook al zit je voor $20 met zn drieen te eten, je wordt gewoon behandeld alsof je in een 2 sterren restaurant zit.

Vrijdag gingen Milou en ik weer terug naar Phnom Penh en bleef Marieke achter in Siem Reap, van waaruit ze nog verder gaat reizen naar Thailand. 'sMiddags in Phnom Pehn wilden we eigenlijk nog het Royal Palace in, maar we hadden natuurlijk weer niet de goeie kleren aan.. stom gedoe... In plaats van het Royal Palace hebben we toen maar de achterbuurten van Phnom Penh verkend, ook wel de backpackerswijk genoemd. Nou, ik ben blij dat wij nog in een gewoon guesthouse zaten en niet tussen de hippies zaten die de hele dag niks anders doen dan zuipen en blowen...

Zaterdag hebben we eigenlijk weer alleen maar de hele dag gereisd, smorgens vanaf Phnom Penh vertrokken met een busje naar Neak Luong (vlakbij de grens), hier op de slowboat gestapt naar de grens, bij de grens weer uitgestapt voor alle stempels, vervolgens weer in een Vietnamese boot gestapt en naar Chau Doc gevaren. In Chau Doc nog even gegeten en toen weer met een minibusje door naar Can Tho, toen waren weer 'thuis'.

Ondertussen is het alweer dinsdag en hebben we van de eerste projecten al afscheid genomen. Best raar om je klasjes zo achter te laten. Een van de jongetjes van Charity Class 2 (rimboe) had toevallig net een nieuw woordje van ons geleerd dat ie kon gebruiken toen wij weggingen. Daar sta je dan, met je fiets in de hand, klaar om weer naar huis te fietsen, komt dr zo'n klein schattig jongetje van 10 naar je toe en zegt: "No see you again, I am sad". Hebben we het toch niet allemaal voor niks gedaan :)

Ik heb het al zo vaak gezegd, maar ik het blijft toch enorm raar dat ik hier over 5 dagen weg ga na 3 maanden. Het is wel echt genoeg geweest hoor, ik had ook eigenlijk geen week langer willen blijven en ik heb ook heel veel zin om te gaan reizen, maar toch is het vreemd. Vooral om de laatste keer naar het City Orphanage te gaan lijkt me niet echt een feestje... Gelukkig komen er nog genoeg vrijwilligers en zullen de kinderen het ook wel gewend zijn om afscheid te nemen, dus het komt allemaal wel goed. Wie had dat gedacht, Lena de kindervriend ;)

Nou, dat was het wel weer voor vandaag. De volgende keer dat ik weer een mooi verhaaltje ga typen zal ik al wel aan het reizen zijn!

Lena

PS: Oja, kijk ook even naar de foto's!