Cambodja!

Wat een week! "Even" een weekje Cambodja is toch eigenlijk niet genoeg om alles te bekijken wat we wilden zien. Milou en ik zijn op de (volgens de Lonely Planet) avontuurlijke manier de grens overgestoken van Vietnam naar Cambodja. Samengevat ging deze 13 uur durende reis als volgt: Achterop de cyclo, met de ferry de rivier over, anderhalf uur achterop een motorbike, weer op een andere motorbike, 1,5 uur met een speedboot, 2 uur met een private taxi, bijna 3 uur met een shared taxi (lekker met 8 mensen in een toyotaatje, de chauffeur kan toch ook gewoon prima bij iemand op schoot?) en tot slot met de tuk tuk naar het hostel in Kampot. Eenmaal aangekomen, bleek dat wij duidelijk niet op de meest handige manier van Can Tho naar Kampot gereisd waren. De eigenaar van het hostel wist ons namelijk te vertellen dat de grensovergang bij Ha Tien ook gewoon open was... Als we hierlangs waren gegaan hadden we dit makkelijk in ongeveer de helft van de reistijd kunnen doen, maarja...

Op dag 2 (zondag) kwam Marieke ook aan in Kampot, super leuk om haar weer te zien na 1 maand. Zij heeft ook in Can Tho gewerkt, maar had er al een flinke reis door Vietnam en Laos opzitten.

Maandag wilden we dus eigenlijk op weg naar Bokor Hill, wat een oud verlaten koloniedorp schijnt te zijn. Maar helaas, een of andere pipo heeft bedacht dat ie daar een enorm hotel neer gaat zetten, dus was de weg afgesloten voor toeristen. Beetje jammer, maar hierdoor hadden we wel een extra dagje om de kunst van het motorbike rijden onder de knie te krijgen. Lekker in je korte broek en zonder helm (doen ze gewoon niet aan in Cambodja) hebben we een dagje rond gereden richting Kep, een kustplaatsje wat bekend is om alle seafood restaurantjes.

Dinsdag hebben we onszelf samen met 3 andere mensen van het hostel in een shared taxi gepropt om weer terug te rijden naar Phnom Penh. Aangezien wij westerlingen toch een stukje breder zijn dan de gemiddelde Cambodjaan, was de reis niet erg comfortabel. Maarja, het duurde maar 2 uur en was een stuk goedkoper en sneler dan de bus. Na het inchecken hebben we onszelf weer in een tuk tuk geparkeerd en zijn we naar het Toul Sleng museum geweest. Dit is een oude middelbare school die tijdens het regime van Pol Pot is omgetoverd tot een grote gevangenis/martelgebouw. Enorm indrukwekkend om te zien natuurlijk, vooral omdat het nooit echt is opgeruimd, en het bloed ook nog lekker op de grond ligt. Vervolgens zijn we naar de Killing Fields gereden, waar dus de mensen die in de gevangenis zaten geexecuteerd werden en in massagraven werden gegooid. Bij aankomst bij de Killing Fields loop je meteen tegen een enorm gebouw aan waar allemaal schedels liggen van mensen die er begraven hebben gelegen. Nogal leguber... Bij de uitgegraven massagraven staan ook bordjes met hoeveel mensen er in hebben gelegen en in welke toestand (mannen/vrouwen/kinderen, onthoofd/naakt).

Die avond hebben we niet veel meer gedaan, aangezien de criminaliteit in Phnom Penh ook niet al te laag is (overvallen met pistolen, gewoon bij ons in de straat). Verder is het ook onmogelijk om in deze stad de prostitutie niet te zien. In het park kon je voor $1 al een gezellige tijd hebben met een Cambodjaanse en overal zie je ook van die smerige westerse mannen met veel te jonge meisjes lopen...

Dag5, woensdag, weer lekker om 6 uur op om de bus te nemen. Deze keer naar Siem Reap, waar op het busstation gelukkig al een tuk tukdriver stond met een bordje "Miss Lena, 3 persons". Zo makkelijk dat reizen hier, ons hostel in Phnom Penh had dus blijkbaar al geregeld dat we opgehaald werden in Siem Reap, dikke prima. Die avond gingen we maar alvast de zonsondergang bekijken op een van de tempels in Ankor, zie foto's.

Donderdag hebben we de hele dag rondgelopen/gereden door Ankor met onze tuk tuk driver en gids. Enorm indrukwekkend al die tempels die natuurlijk al honderden jaren geleden zijn gebouwd. Veel zijn er ook al behoorlijk vervallen, door verwaarlozing, natuur en oorlog.

'sAvonds zijn we midden in Siem Reap gaan eten en hebben we ons weer verbaasd over de enorme vriendelijkheid van de mensen. Ook al zit je voor $20 met zn drieen te eten, je wordt gewoon behandeld alsof je in een 2 sterren restaurant zit.

Vrijdag gingen Milou en ik weer terug naar Phnom Penh en bleef Marieke achter in Siem Reap, van waaruit ze nog verder gaat reizen naar Thailand. 'sMiddags in Phnom Pehn wilden we eigenlijk nog het Royal Palace in, maar we hadden natuurlijk weer niet de goeie kleren aan.. stom gedoe... In plaats van het Royal Palace hebben we toen maar de achterbuurten van Phnom Penh verkend, ook wel de backpackerswijk genoemd. Nou, ik ben blij dat wij nog in een gewoon guesthouse zaten en niet tussen de hippies zaten die de hele dag niks anders doen dan zuipen en blowen...

Zaterdag hebben we eigenlijk weer alleen maar de hele dag gereisd, smorgens vanaf Phnom Penh vertrokken met een busje naar Neak Luong (vlakbij de grens), hier op de slowboat gestapt naar de grens, bij de grens weer uitgestapt voor alle stempels, vervolgens weer in een Vietnamese boot gestapt en naar Chau Doc gevaren. In Chau Doc nog even gegeten en toen weer met een minibusje door naar Can Tho, toen waren weer 'thuis'.

Ondertussen is het alweer dinsdag en hebben we van de eerste projecten al afscheid genomen. Best raar om je klasjes zo achter te laten. Een van de jongetjes van Charity Class 2 (rimboe) had toevallig net een nieuw woordje van ons geleerd dat ie kon gebruiken toen wij weggingen. Daar sta je dan, met je fiets in de hand, klaar om weer naar huis te fietsen, komt dr zo'n klein schattig jongetje van 10 naar je toe en zegt: "No see you again, I am sad". Hebben we het toch niet allemaal voor niks gedaan :)

Ik heb het al zo vaak gezegd, maar ik het blijft toch enorm raar dat ik hier over 5 dagen weg ga na 3 maanden. Het is wel echt genoeg geweest hoor, ik had ook eigenlijk geen week langer willen blijven en ik heb ook heel veel zin om te gaan reizen, maar toch is het vreemd. Vooral om de laatste keer naar het City Orphanage te gaan lijkt me niet echt een feestje... Gelukkig komen er nog genoeg vrijwilligers en zullen de kinderen het ook wel gewend zijn om afscheid te nemen, dus het komt allemaal wel goed. Wie had dat gedacht, Lena de kindervriend ;)

Nou, dat was het wel weer voor vandaag. De volgende keer dat ik weer een mooi verhaaltje ga typen zal ik al wel aan het reizen zijn!

Lena

PS: Oja, kijk ook even naar de foto's!