Nog twee nachtjes slapen...

... en dan ben ik alweer thuis in Enschede! Het klinkt lekker cliche, ik weet het, maar wat is de tijd snel gegaan!

Vanaf Nha Trang hebben Hanneke en Frank zich dus bij Milou en mij gevoegd en de rest van Vietnam hebben we dan ook met zijn vieren gedaan.

Nha Trang was vooral lekker relaxen en bruin worden aan het strand. Hier heb ik nooit zo'n moeite mee, dus dit is duidelijk een place to be voor mij! Nha Trang wordt ook wel het Salou van Vietnam genoemd en dit is ook wel een beetje waar. Hier moet je ook de verkopers op het strand van je afslaan (of ze juist filmen als ze je weer fruit aan willen smeren.. en dan nu met z'n allen: "Mango, pineapple banaaaaanaaaaaaaaaaa!") en wordt je uitzicht geblokkeerd door smerige dikke engelse vrouwen in kleren waar ze op de wallen nog wat van kunnen leren. Het voordeel van zo'n stad is dat je wel weer eens een soort van nachtleven hebt en dat is toch wel fijn! Het nadeel is dat je na die gratis drank iets minder goed op je spullen let, dus ook telefoon nummer 2 is nu in het bezit van een grijpgrage Vietnamees.

Vanaf Nha Trang gingen we met de nachtbus naar Hoi An. Pffff, Hoi An. Ik denk dat ik nog nooit eerder zo nachtmerries over kleding heb gehad als in die dagen dat we daar waren. Ze zouden echt een groot waarschuwingsbord neer moeten zetten als je dit stadje inrijdt, want hier kun je dus ALLE kleding kopen die je maar wilt hebben. En dan niet gewoon iets wat iedereen heeft, nee, je laat het gewoon op maat maken! Klinkt als een paradijs natuurlijk, en dat is het aan de ene kant ook wel, maar als je als vrouw de kans hebt om alle kleding die je maar zou willen hebben kunt laten maken, dat is toch niet echt goed voor je stresslevel.

Het gaat dus ongeveer zo: In Hoi An hebben ze een aantal straten met heel veel tailorshops, niet gewoon veel tailorshops, nee HEEL VEEL tailorshops. Daar staan dus paspoppen buiten met kleding aan die ze voor je kunnen maken. Bijvoorbeeld, een jas. Dan denk je: "dat is een leuke jas!" dus je gaat naar binnen. Maarja... dat voorbeeld op de paspop, is natuurlijk maar een voorbeeld en daar houdt het nog lang niet bij op. Want hoe wil je dat je jas eruit ziet? Lang, kort, met rechte sluiting, met schuine sluiting, met een rits, met alleen knopen, met een rits en knopen, met een capuchon, zonder capuchon, met een grote kraag, met een kleine kraag, met schuine zakken, met rechte zakken, met gespen, zonder gespen en ga zo maar door! En dat is het nog niet... Want van welke stof wil je die jas? En als je dan die stof hebt uitgezocht, moet je ook nog de stof voor de binnenkant uitzoeken! En natuurlijk eventueel bijpassende knopen! Het is dus niet iets wat je moet onderschatten!

Maarja, dan moet je natuurlijk ook nog nieuwe schoenen! Dit gaat ongeveer net zo. Eerst het model sch0en, eventueel van een voorbeeld of gewoon zelf bedacht. Dan moet je weer een stofje uitzoeken. Maar als je soms dacht dat de keuze al groot was bij het aantal stoffen voor kleding, dan had je je toch mooi vergist! Niet overdreven, ik denk dat je wel uit honderden stoffen kan kiezen. Maar ook dan ben je dr nog niet! Dan moet er natuurlijk nog een hak onder! Daarvoor hebben ze dan weer een grote doos met alle soorten hakken die je ooit hebt gezien... of je even de leukste voor jouw schoenen uit wil zoeken... dus...

De vijf dagen die we in Hoi An zijn geweest, zijn dus grotendeels opgegaan aan het laten maken van kleding, het passen en weer laten verstellen, het bestellen van nog meer kleding, uitzoeken van schoenen, jassen, jurken en pakken, bestellen van kleding voor andere mensen (die soms niet eens de moeite nemen om dit persoonlijk te vragen ;) ) en weer opnieuw passen en laten verstellen. Gelukkig ging Frankie lekker zijn duikbrevet halen, wat heeft die jongen het zwaar gehad met drie vrouwen in Hoi An...

Al met al is er een flinke doos richting Enschede gestuurd met als inhoud: 1 pak, 2 paar schoenen, 1 paar slippers, 1 paar laarzen, 2 winterjassen, 2 jurken, 3 blousjes en ook nog 18 overhemden voor deze en gene :)

Inmiddels is mijn bankrekening ook niet meer mijn beste vriend, maarja, dan heb je ook wat. (Mijn apparaatje om mee te internet-bankieren doet het ook niet meer, ik denk dat het een teken is...)

Oja! We hebben zelfs ook nog iets cultureels gedaan in Hoi An! Op een ochtend zijn we een tour naar My Son gaan maken. Hier staan allemaal overblijfselen van de Champa die daar van de 2e tot de 15e eeuw gewoond hebben en tempels hebben gebouwd. Allemaal leuk en aardig natuurlijk, alleen is een stapel stenen niet echt interessant om naar te kijken als je er geen gids bij hebt. Onze gids was ons namelijk kwijtgeraakt (nee, het was echt niet andersom...) waardoor we een beetje verdwaald daar rondliepen... Maarja, hebben we dat ook weer gezien.

Na Hoi An gingen we door naar Hue, de oude hoofdstad van Vietnam. Hier hebben we een DMZ (DeMilitaratised Zone)tour gedaan van 6 uur smorgens tot 6 uur savonds. Echt een topattractie, als je ervan houdt om in de bus te zitten, want meer was het echt niet. Rijden, uitstappen om een foto te maken van een standbeeld (voor de helden in de oorlog die Amerikanen hebben afgeslacht) een rockpile, een berg en andere bijzonderheden. Verder hebben we in Hue natuurlijk de Citadel bekeken, waar de heersers van de vroegere dynastieen woonden en werden geeerd enzo...

Zoals de meeste toeristen doen, gingen wij ook vanaf Hue met de trein naar Hanoi. Want dat is toch wel zo een mooie tocht! Tenminste, dat werd ons verteld... Heel leuk natuurlijk, maar als de trein om 4 uur gaat heb je nog 2 uur daglicht en is het voor de komende 13 uur afgelopen met het "mooie uitzicht". En als dat nou het enige was... Van de bedden waar we in sliepen werd je spontaan claustrofobisch, om nog maar even te zwijgen over haren en vlooien die er overal in zaten. Maar zelfs daar is nog wel mee te leven. Dan was er namelijk nog het eten... Toen het mevrouwtje met dr mooie trolly en het eten aan kwam rijden hadden we nog hoop! Springrolls en hamburgers! Nou, niet echt dus. De springrolls hadden een inhoud die sterk deed denken aan inktvishersens en bovendien was de hoeveelheid vet waar ze in dreven meer dan wat er gemiddeld in een maand bij de MacDonalds over de toonbank gaat. De illusie van de hamburgers was ook snel voorbij, ik denk dat Hannekes beschrijving van gemalen goudvis behoorlijk dicht in de buurt komt.

Maar goed, ook deze treinreis weer overleefd en vol goeie moed kwamen we aan in Hanoi (naja, het was 6 uur smorgens en de moed was ver te zoeken, maar toch). Guesthouse uitgezocht met super vriendelijke mensen waar we ook meteen onze trips naar Sapa en Halong Bay wilden boeken (even google-en voor verdere beschrijving :) ) Volgens het vrouwtje was het alleen op dit moment "niet zo mooi weer" op Sapa, dus konden we beter eerst naar Halong Bay. Prima, dus wij geboekt en de volgende dag met de bus op weg naar Halong City en hier op de boot gestapt. Sjongejonge! Wat een luxe ineens! We dachten alle vier dat er iets verkeerd was gegaan bij het reserveren, want het kon toch nooit dat wij voor dat bedrag wat we betaalden op zo een luxe boot zaten. Er zaten zelfs strikken van zijde om de stoelen! Uiteindelijk bleek het allemaal wel te kloppen (dit hadden we natuurlijk pas later aan de gids gevraagd, toen we al een heel eind uit de haven waren).

Die avond na het eten op de boot was er op het Vietnamese nieuws een item over Sapa. Het "niet zo mooie weer" waar het vrouwtje van het hotel het over had gehad, bleek een typhoon te zijn waardoor treinen ontspoord waren en landverschuivingen dreigden. Goed... In de dagen die wij vervolgens in Halong Bay doorbrachten zijn er steeds meer mensen vermist en zelfs gestorven door dit weer. Omdat onze Sapa trip dus niet door kon gaan zijn we maar langer op Cat Ba (het bewoonde eiland van Halong Bay) gebleven om weer even lekker in de zon te liggen. Die vrouw van het hotel waar we de Sapa tour hadden geboekt heeft trouwens ook mooi aan ons verdiend. Omdat we natuurlijk nog op Cat Ba waren en telefonisch af hebben gebeld, zei ze dat wij maar 80% van het bedrag terug zouden krijgen omdat zij de trein voor ons had gereserveerd. De trut, die hele trein ging namelijk niet (volgens haar dus wel) en dat geld heeft ze dus lekker in dr eigen zak gestoken.

De laatste dagen die we in Hanoi zijn geweest hebben we vooral lekker rustig aan gedaan, gewinkeld, naar de film geweest en uitgeslapen. Het is dan ook echt raar dat iedereen dan ineens weer weggaat. Frank ging eergisterochtend al weg en Milou en ik vertrokken gisteravond vanuit Hanoi. Hanneke bleef achter en is vanmorgen in het vliegtuig gestapt.

En nu zitten we dus na vier maanden weer in Singapore (in de regen, hoera...). Vannacht hebben we lekker bij de MacDonalds op het vliegveld geslapen, aangezien we om 2 uur snachts aankwamen en dan alle hotels dicht zijn. Blijkbaar doen we meer mensen dit, want we werden niet eens heel raar aangekeken. Toch voel je je wel een beetje ongemakkelijk als je om 7 uur sochtends wakker wordt en al die zakenmannetjes zitten daar tegenover jou aan het ontbijt. Maarja...

Morgen gaan we dus nog 1 dag in Singapore doorbrengen en dan is het grote-buitenland-avontuur alweer voorbij! Woensdagochtend stappen we in het vliegtuig en dan landen we om half 7 savonds in Dusseldorf. Ik kan er zelf met mn hoofd nog niet helemaal bij dat ik zo snel alweer thuis ben. Natuurlijk heb ik ook wel een beetje zin om weer naar huis te gaan. Iedereen die ik eigenlijk toch wel heb gemist weer zien, in mijn eigen bed slapen!!!!, niet onderhandelen over de prijs, altijd warm water en geen moeite hoeven doen om jezelf verstaanbaar te maken. Waarschijnlijk went het heel snel allemaal weer om de normale dingen te doen, maar ik weet wel zeker dat ik Vietnam enorm ga missen. De kindjes, het relaxte leven dat ik hier had, het eten, de vriendelijke mensen waar we gewerkt hebben, alle leuke andere vrijwilligers waarmee je toch een hoop hebt meegemaakt, de inside jokes waar in Nederland toch niemand om kan lachen (zoals dat een spagaat enorm lachwekkend kan zijn onder de juiste omstandigheden ;) ), het feit dat alles voor je geregeld wordt en zelf nadenken compleet overbodig is, het lekkere weer natuurlijk en vast nog veel meer dingen waar ik nu even niet op kom.

Kortom, snel weer op reis :)