Het einde is in zicht!

Hoewel de tijd die ik weg ben uit Nederland pas voor de helft om is, is het einde hier in Can Tho al bijna in zicht. Vandaag over een week vertrekken we dus naar Cambodja en als we daarna terugkomen blijven we nog maar 1 week! Het gaat nu toch wel snel hoor! Aan de ene kant heb ik echt enorm zin om te gaan reizen en had ik ook niet nog veel langer hier moeten blijven. Het is echt raar dat we iedereen elke keer maar aan het uitzwaaien zijn en wij nog steeds blijven. Maarja, dat krijg je natuurlijk als je zo veel weken blijft.

Toch lijkt het me echt heel vreemd om hier straks weg te gaan. Vooral omdat er dan andere vrijwilligers zich met "onze" kindjes bezig houden... Maar goed, dat afscheid, daar denk ik gewoon nog even niet over na. Eerst maar eens even vertellen wat voor ontzettend spannends ik de afgelopen weken heb meegemaakt...

Aangezien Lieke in Nederland een enorm bedrag bij elkaar had gesprokkeld om hier de projecten mee te helpen, moest dat geld natuurlijk ook uitgegeven worden. Dus gingen wij op een mooie maandag op naar de Metro om eens flink in te slaan. Rijst, hangmatten, speelgoed, radio's, messen, snijplanken, een ventilator, een wasmachine en nog veel meer spullen werden in 4 karretjes geladen. De wasmachine werd door de Metro bij het City Orphanage bezorgd en voor de rest van de spullen hebben we een grote taxi besteld om de spullen te bezorgen. De taxichauffeur was niet erg blij met ons, aangezien hij eerst nog een half uur op ons moest wachten (het is natuurlijk ook onlogisch om er van uit te gaan dat alle electronische apparaten die je koopt het al doen, dat moet eerst weer even getest worden bij een aparte balie). Uiteindelijk hebben we de chauffeur weer blij gemaakt door hem een chocoladebroodje aan te bieden en toen gingen we op weg!

Eerste stop: Traditional Medicine Hospital. Uit toch een klein beetje eigen belang hebben we deze mensen getrakteerd op nieuwe (normale) messen en hangmatten. Het is natuurlijk ook belangrijk dat de vrijwilligers goed uitgerust groente kunnen snijden. Verder hebben we hier nog 100 kilo rijst, olie en andere etenswaren afgeleverd. Nou ze waren dr zeker blij mee! Zowaar een eervolle vermelding op het donatiebord met de tekst: "Miss Lieke, Miss Milou & Miss Lena: some of anything" met daarachter dus opgesomd wat we allemaal hadden gegeven.

Tweede stop: Nhip Cau. Hier hebben we een nieuwe radio, ventilator en wat etenswaren heen gebracht. Voor het Medicijnmannetje hadden we nieuwe kleren gekocht, helaas hadden we zijn maat een beetje verkeerd ingeschat.. Maar dat was allemaal niet erg, want de veel te grote broeken had hij alweer door gegeven aan een ander arm mannetje.

Derde stop: Thuis! Alle overige schriften, pennen, speelgoed en ander klein spul voor andere projecten hebben we mee naar huis genomen om het een andere keer met de fiets te bezorgen. Uiteindelijk heeft de taxichauffeur zelfs een beetje kunnen lachen om onze grapjes en kregen we zowaar zijn visitekaartje in onze handen gedrukt!

Het was een topdag! Ik wist niet dat het zo vermoeiend kan zijn om mensen blij te maken :)

Vorig weekend zijn we een dagje uit geweest met de peuters van het city orphanage. De meeste van die kinderen waren dus nog nooit buiten het weeshuis geweest, dus het was echt fantastisch om te zien hoe zij zich vermaakten met de meest simpele dingen. We gingen naar Phu Sa, een eiland waar allemaal mooie tuinen enzo te zien zijn en ook een deel is waar kinderen zich uit kunnen leven, compleet met, jawel, ballenbak! Nou is een ballenbak voor ons natuurlijk heel normaal, maar als je dat met je 3 jaar nog nooit gezien hebt, is het maar een raar fenomeen. Vanzelf gingen de kinderen er dan ook niet in, maar gelukkig wilde Thao (de enige leuke verzorgster daar) ze met alle liefde wel even in de ballenbak gooien. Die kindjes wisten niet wat ze overkwam, maar uiteindelijk vonden ze het toch wel bijna allemaal leuk.

Nadat we bij een restaurantje op het eiland hadden gegeten gingen we alweer naar huis. 5 uur als kinderoppas/klimrek fungeren is eigenlijk ook wel lang genoeg...

Gisteravond hadden we trouwens ook nog een 'feestje' van ons Charity 1 klasje, de studenten. Phuong had een zaaltje in een restaurant geregeld en daar gingen we dus met zijn allen eten. Hartstikke leuk idee... helaas hebben Vietnamezen toch een beetje een ander beeld van een feestje dan wij Nederlanders. Het eerste half uur was kwam het aantal woorden dat gezegd werd niet hoger dan 10 en zaten Milou en ik ons echt af te vragen wat we hier nou eigenlijk aan het doen waren. Maar gelukkig was daar de Karaoke-machine! Wat bij ons tot enorme hilariteit zou leiden, wordt hier in Vietnam bloedserieus genomen. Karaoke doe je niet zodat je elkaar lekker uit kan lachen, dat doe je omdat het mooi is. Goed... Uiteraard moesten de teachers (ja, wij dus) er ook aan geloven, maar gelukkig hebben we het bij 1 nummertje mogen laten. We hebben onze tijd echt uitgezeten daar, maar toch denk ik wel dat onze studentjes zelf een enorm leuke avond hebben gehad, er was immers eten, cola, taart en karaoke. Wat wil een Vietnamees nou nog meer?!

Nou, dit waren toch wel weer de hoogtepunten van de afgelopen weken. Vanavond komt er weer een nieuw meisje in huis en volgende week 2 jongens. Ook al blijven zij allemaal niet erg lang, nu zijn wij toch gelukkig ECHT de volgende die uitgezwaaid worden.

Zo weer op weg naar het City Orphanage om de kindjes 3 uur lang wat afwisseling te geven. Inmiddels ben ik al een fervent luier-verschoner en flesjes-geefster, wie had dat gedacht...

Kruipers, geen paniek! Dit is toch echt iets voor in Vietnam. Zodra ik weer thuis ben wissel ik de melkflesjes graag weer in voor de vertrouwde groene flesjes die in kratten op zolder staan ;)

Liefs Lena