Even een weekendje weg....

Wat een topweekend heb ik afgelopen weekend gehad! Ik hoorde dat het weer in Nederland inmiddels niet meer zo mooi is (goh, vervelend zeg...) maar gelukkig hadden wij hier geen last van.
Nog voor het weekend begon zijn Milou, Marieke (andere huisgenoot) en ik toevallig terecht gekomen bij een hilarisch live optreden van een of ander Vietnamees zang-duo. Je moet het zelf maar even bekijken op

http://www.youtube.com/watch?v=Gv2UKwdTdeg .
Donderdag vertrokken we vroeg met de bus naar Rach Gia om hier op de boot naar het eiland Phu Quoc te stappen. Met de Superdong waren we binnen 3 uur aangekomen op dit echt fantastisch mooie eiland. Tijdens de reis hadden we kennis gemaakt met een groep Vietnamezen die hier ook een weekend heen ging, dus mochten we eenmaal in de haven wel met hun bus meerijden. Dan voel je je toch een beetje lullig als iedereen voor je gaat staan zodat jij kan zitten, maar je kan ze er ook niet van overtuigen dat wij met onze gezonde hollandse benen ook wel kunnen staan.
Eenmaal bij het Kim Nam Phuong resort aangekomen bleek dat de meneer van het hotel echt niet had gelogen over de "sea-view" die we vanaf onze bungalows zouden hebben. Als we nog dichterbij hadden gezeten, had die bungalow echt op het strand moeten staan, zo dichtbij waren we bij de zee. Om de mensen thuis alvast jaloers te maken hebben we natuurlijk even de stappen vanaf ons bed naar de zee geteld, en dat waren er wel 20!
Van de drie volle dagen die we op dit eiland hadden, heb ik er 2 lekker alleen maar van in de zon gelegen :D En ik moet zeggen, ik ben nu toch wel best bruin geworden!
Een dag zijn we gaan snorkelen, om half 9 werden we vanaf ons hotelletje opgehaald en met een oud busje dat nog net niet uit elkaar viel zijn we naar de haven gebracht. Hier stapten we op een boot met nog 10 mensen ofzo en gingen we op weg naar onze eerste stop om te snorkelen. Helaas heb ik hier geen foto's van kunnen maken, maar ik heb echt super veel vissen gezien en mooi koraal enzo.. Bij de tweede stop, toen ik net weer in de boot wilde klimmen, kreeg ik van de kapitein wat rijst in mn hand gedrukt. Ik had al wel gezien dat er behoorlijk wat visjes rond de boot zwommen, maar als je die rijst zo naast je in het water laat vallen, dan komen ze echt met tientallen tegelijk om je heen zwemmen, echt leuk!
Na een derde stop om te snorkelen gingen we met de boot terug naar de haven en vervolgens zouden we nog naar South Beach gaan. Nou, dit was pas het echte bounty-strand van het eiland. Wit zand, nauwelijks golven en een strand dat heel langzaam afloopt in de zee, super mooi! Helaas heb ik hier zelf geen foto's van, want de batterijen van de camera waren weer leeg. Milou heeft hier wel foto's van kunnen maken, dus kijk maar even op

www.picasaweb.google.com/miloudrent
Na het snorkelen zijn we savonds gaan eten met zn allen en nog 2 jongens die we op de boot hadden leren kennen. Het meisje van het restaurant was de hele tijd muziek voor ons aan het draaien en vroeg op het laatst of we zin hadden om naar de discotheek te gaan. Nou, dat hadden we wel! Het was echt heel raar om daar te zijn, het feit dat we aangestaard worden zijn we nu wel gewend, maar deze keer waren wij meer aan het staren! Extreem schaars geklede meisjes die elkaar ook nog eens onzedelijk betasten (netjes gezegd zo he) en muziek die zo hard staat dat je elkaar echt niet kunt verstaan. Aangezien we ook nog een afgezet werden bij het kopen van bier (en dan moesten we ook nog eens Heineken drinken) hadden we het na een uurtje wel weer gezien hier.
Toen we maandag weer naar huis zouden gaan, bleek dit nog een hele opgave te zijn. Bij het ticket office van de boot waren ze onze reservering kwijt en bleef dat meisje maar beweren "today full, you go tomorrow!". Nou, dat was op zich niet zo'n straf geweest, maar we moesten dinsdag (vandaag) natuurlijk wel gewoon weer projecten doen in Can Tho. Na ruim een half uur bleek dan toch ineens wel plaats te zijn voor ons en konden we op de veel luxere Superdong 2 stappen om naar Rach Gia te varen. Hier aangekomen bleek ook nog eens dat onze reservering voor het busje voor de terugrit ook nog eens niet klopte. Maar gelukkig waren daar ineens 6 behulpzame motorbike meneertjes die ons wel naar het busstation wilden brengen, 7km verderop. Ik vond het al raar, want op de heenweg was het busstation toch echt maar 5 minuten vanaf de haven. Maar goed, we hadden niet veel keus dus sprongen we maar achterop. De mannen brachten ons naar een of ander tankstation waar dus van ons verwacht werd dat we in zouden stappen in een oude Mazda die zn beste tijd duidelijk gehad had. Hiervoor wilden ze ook nog 100.000Dong per persoon hebben, terwijl we op de heenweg de helft hadden betaald voor een superdeluxe busje. Na flink onderhandelen over de prijs hebben we uiteindelijk 400.000 met zn zessen betaald, veel teveel, maar veel andere opties hadden we ook niet. Dus gingen wij lekker met nog 15 andere Vietnamezen 3 uur lang in een overvol busje zitten naar Can Tho. Ik vond het eigenlijk niet zo erg, zo groot ben ik toch niet, dus dat past wel in zo'n busje, ik had mijn mp3-speler en wie heeft er ook airco nodig als het raam gewoon open kan?
Een topweekend was het dus! Zo kom ik de tijd wel door hier in Vietnam. Over een week zit ik trouwens alweer op 1/3e van de tijd dat ik weg ben, gaat toch best snel zo.
Kijk vooral ook even naar mijn en Milou's foto's en naar de prachtig mooie filmpjes die ik heb gemaakt. Zie hiervoor de links aan de rechterkant (gekke zin, maar het klopt wel).

Liefs Lena

Complete integratie

Als je in een ander land gaat wonen (en 4 maanden is toch wel een soort van wonen) is het natuurlijk de bedoeling om te integreren. Na 3 weken hier in Can Tho merk je toch wel dat er bepaalde dingen zijn die je gewoon gaat overnemen of waaraan je zo erg went dat je je er zelf over verbaasd. Zo doe ik dingen hier die ik in Nederland niet in mn hoofd zou halen, hier een paar voorbeelden:
- Wanneer je zit te eten en er blijkt een beestje in je eten te zitten, vis je die er gewoon even uit en kun je vervolgens verder eten. Dit geldt ook voor potjes zout en suiker waar hele mierenkolonies in wonen, daar kan je best omheen scheppen als je wat nodig hebt.
- Fietsen doe je gewoon zonder licht, want voor een Vietnamees zijn wij zo blank dat we toch wel oplichten in het donker.
- Wanneer je aan de overkant van de straat moet zijn, is spookrijden een zeer efficiente manier om je doel te bereiken. Dit is niet raar, maar je moet wel even hard toeteren om te laten weten dat je er bent. Toeteren is sowieso heel belangrijk om te doen, in elke situatie die zich voordoet. Wissel je van rijstrook? Toeteren. Knipperlichten zijn zo westers, als je af wil slaan moet je gewoon even.. toeteren! Heel hard een kruispunt over rijden is ook niet raar, zolang je maar van tevoren even toetert om te laten weten dat je er aan komt. Verder toeter je ook gewoon even als er iemand in de weg rijdt, want dat kan natuurlijk niet... Het komt er dus op neer dat iedereen de hele dag aan het toeteren is, maar niemand weet dus waarvoor het bedoeld is. Zie hiervoor ook het mooie filmpje dat ik heb gemaakt op

http://www.youtube.com/watch?v=QALiMQKzsps

elaas was het nogal rustig op het moment van filmen, zal eens proberen om nog een betere versie te maken.
- Wanneer je fiets in twee stukken breekt (dit is echt geen grapje) dan flikker je die gewoon aan de kant van de weg neer en ga je bij je huisgenoot achterop. Dit is immers een mooie gelegenheid om een filmpje te maken! Gelukkig zijn er voor dit soort situaties altijd reserve fietsen aanwezig in huis..
- Een mooie vlekloze huid hou je hier niet vol, hier lijken je benen meer een maanlandschap door alle muggen die feestjes vieren op je benen en voeten. Het liefst doen ze dit nog precies op de plekken waar je slippers zitten, zodat je dus de hele dag jeuk hebt. Maar ach, het went...
- Iedere Vietnamees kan wel 1 woord engels: "Hello!" Dit moet je dus ook maar gewoon terugroepen als je aan het fietsen bent en om de 50 meter (nee niet overdreven) weer naar je wordt geroepen. Verder gaan mensen ook gewoon naast je rijden met hun brommertje om je even ongegeneerd te bekijken, want blank is mooi.
- Aangezien vorige week heel veel heeft geregend en ons huis dus niet erg waterdicht blijkt te zijn, is onze kamer nu zo vochtig dat een heleboel spullen, inclusief kleren en backpack lekker onder de schimmel zitten. Waar je in Nederland allang je huisbaas verantwoordelijk zou hebben gesteld (want hij heeft immers een lekkend huis) was je hier gewoon je kleren nog een keer en probeer je met een ventilator het vocht enigszins te verminderen..

Nou, zoals jullie zien ben ik een zeer goede integreerder, en dat al na 3 weken! Bekijk vooral ook even de nieuwe foto's op

www.picasaweb.google.com/lenaweber86

Oja, de post uit Nederland blijkt ook echt aan te komen en doet er ongeveer 3 weken over (hint hint...) Zie voor het adres het vorige berichtje.

Dat was het wel weer voor vandaag. Ik ga me weer verwijderen van mijn lekkere plakstoeltje en naar huis. Overmorgen gaan we naar Phu Quoc, dus dat wordt vast heel erg leuk als het weer blijft zoals het nu is (32 graden met zon en af en toe bewolking).

Liefs Lena

Nieuw bericht van mij!

Na anderhalve week is het toch echt weer tijd om een nieuw berichtje te plaatsen hier.
Alles gaat goed hier. Ik begin behoorlijk te wennen hier en de projecten worden eigenlijk ook alleen maar leuker.
Van de week waren we al heel vroeg bij het city orphanage en toen waren er toevallig ook allemaal studenten van de universiteit die koekjes aan het uitdelen waren. Toch wel leuk om te zien dat er ook nog wel eens andere mensen daar langskomen. Ik vind het wel steeds minder erg worden om erheen te gaan, ondanks de stank en de onvriendelijke verzorgsters. Het is toch niet niks dat een kindje dat de hele dag op de grond ligt ineens kan lachen omdat wij hem even 5 minuten aandacht geven. Het is echt elke keer feest als ze ons zien aankomen op de fiets en dat doet je toch wel wat. Laatst toen was een van die verzorgsters enorm boos op een peutertje omdat hij niet wilde eten. Dat kind begint dan natuurlijk te krijsen dus wordt die verzorgster alleen maar bozer. De armpjes van dat jongetje onder haar voeten klemmen (zoals ze daar altijd allemaal liggen als er eten naar binnen wordt gepropt) lukt dan niet meer. Dat jongetje bleef maar krijsen en die verzorgster gewoon lekker terug schreeuwen totdat hij opstond en naar mij ging lopen. Dus ik deed even lief en aardig tegen hem en hij was binnen 5 seconden stil! Stiekem vond ik het toch best goed van mezelf, de grote kindervriend...
Bij Charity Class 1 (studenten) heb ik van de week voor het eerst alleen 2 uur les gegeven. Had van tevoren niet bedacht dat het zo goed zou gaan! En toen ik daar achter mn bureautje zat, met een krijtje en een boekje en die mensen allemaal netjes na zeiden wat ik voorlas, voelde ik me toch wel een beetje een echte lerares :)
Gister ben ik voor het eerst bij de Disabilty School geweest. De weg erheen is echt lang en heel erg druk, maar het project zelf is echt super leuk. Het is een soort internaat voor doofstomme kinderen en wij komen er om iets leuks met ze te doen. Gisteren gingen we een slinger vingerverven, was wel leuk. Maar na een half uur draaide het er natuurlijk op uit dat de kinderen vooral elkaar onder aan het smeren waren met die verf.. Ik had niet verwacht dat je ondanks dat ze allemaal doofstom zijn zo goed contact met de kinderen kan hebben. Met officiele of zelfbedachte gebarentaal kom je een heel eind. En anders schrijven ze gewoon woorden op papier. Ik kan zelfs mn naam in gebarentaal zeggen!
Ik kreeg trouwens gister te horen dat ik in mijn eentje een nieuw project mag doen! Ik ga lesgeven aan mensen die bij Yamaha werken hier in de stad. Dat is toch niet niks, dacht ik zo! Ik krijg er volgens mij nog voor betaald ook. Vond het wel best een eer dat ik hiervoor werd gevraagd en niet 1 van de andere 6 in huis. Als het goed is kunnen die mensen al wel engels en kom ik echt alleen voor de uitspraak. Maar dat hoor ik allemaal nog wel, ik begin ook pas over 2 weken.
Morgen ga ik trouwens naar de Floating Market, samen met Milou, Franci en Marieke, onze nieuwste huisgenoot. Het schijnt wel mooi te zijn, dus mn camera gaat natuurlijk mee!
Het volgende uitstapje is ook alweer gepland! Donderdag 21 mei tot en met de maandag erna gaan we naar Phu Qouc, een eiland ten westen van hier. Schijnt echt zo'n bounty eiland te zijn waar je in bungalows op het strand kan slapen. We gaan dan met al onze huisgenoten, behalve Franci dan, want die vertrekt al eerder om te gaan reizen.
Ik hoorde trouwens dat het ook enorm lekker weer is in Nederland. Hier is echt geen peil te trekken op het weer. Gister was het tot smiddags echt heel heet, volgens mij is het nog nooit zo warm geweest hier. Maar dan gaat het aan het einde van de middag weer heel hard regenen en koelt het gelukkig wel weer af. En elke keer als we besluiten dat we gaan zwemmen begint het na twee uur ook weer te regenen.. Zo worden we natuurlijk nooit bruin!
Verder maak ik eigenlijk niet zoveel spannends mee hier. De dagen bestaan vooral uit projecten, boekjes lezen, internetten, zwemmen en een beetje rondhangen met elkaar. Maar het is zeker wel gezellig! Toch blijft het jammer dat alles om 10 uur savonds hier dicht is, op enkele cafeetjes na, die een uurtje langer open blijven. Maar zo erg is dat ook weer niet als je 5 keer in de week om 8 of 9 uur smorgens bij een project moet zijn....
Nou, dat was het wel weer allemaal! Laat vooral veel berichtjes achter, want dat vind ik leuk :)

Liefs Lena

PS: Ik heb ook weer even een nieuw fotoalbumpje gemaakt op www.picasaweb.google.com/lenaweber86 .

PS2: Mocht iemand me nog een kaartje willen sturen of een smsje willen sturen, dit is het adres en mijn telefoonnummer:

00841234067173

Lena Weber
69B24 Khu Dan Cu 91B
P. An Khanh,
Q. Ninh Kieu,
TP. Can Tho
Vietnam.