Nog twee nachtjes slapen...

... en dan ben ik alweer thuis in Enschede! Het klinkt lekker cliche, ik weet het, maar wat is de tijd snel gegaan!

Vanaf Nha Trang hebben Hanneke en Frank zich dus bij Milou en mij gevoegd en de rest van Vietnam hebben we dan ook met zijn vieren gedaan.

Nha Trang was vooral lekker relaxen en bruin worden aan het strand. Hier heb ik nooit zo'n moeite mee, dus dit is duidelijk een place to be voor mij! Nha Trang wordt ook wel het Salou van Vietnam genoemd en dit is ook wel een beetje waar. Hier moet je ook de verkopers op het strand van je afslaan (of ze juist filmen als ze je weer fruit aan willen smeren.. en dan nu met z'n allen: "Mango, pineapple banaaaaanaaaaaaaaaaa!") en wordt je uitzicht geblokkeerd door smerige dikke engelse vrouwen in kleren waar ze op de wallen nog wat van kunnen leren. Het voordeel van zo'n stad is dat je wel weer eens een soort van nachtleven hebt en dat is toch wel fijn! Het nadeel is dat je na die gratis drank iets minder goed op je spullen let, dus ook telefoon nummer 2 is nu in het bezit van een grijpgrage Vietnamees.

Vanaf Nha Trang gingen we met de nachtbus naar Hoi An. Pffff, Hoi An. Ik denk dat ik nog nooit eerder zo nachtmerries over kleding heb gehad als in die dagen dat we daar waren. Ze zouden echt een groot waarschuwingsbord neer moeten zetten als je dit stadje inrijdt, want hier kun je dus ALLE kleding kopen die je maar wilt hebben. En dan niet gewoon iets wat iedereen heeft, nee, je laat het gewoon op maat maken! Klinkt als een paradijs natuurlijk, en dat is het aan de ene kant ook wel, maar als je als vrouw de kans hebt om alle kleding die je maar zou willen hebben kunt laten maken, dat is toch niet echt goed voor je stresslevel.

Het gaat dus ongeveer zo: In Hoi An hebben ze een aantal straten met heel veel tailorshops, niet gewoon veel tailorshops, nee HEEL VEEL tailorshops. Daar staan dus paspoppen buiten met kleding aan die ze voor je kunnen maken. Bijvoorbeeld, een jas. Dan denk je: "dat is een leuke jas!" dus je gaat naar binnen. Maarja... dat voorbeeld op de paspop, is natuurlijk maar een voorbeeld en daar houdt het nog lang niet bij op. Want hoe wil je dat je jas eruit ziet? Lang, kort, met rechte sluiting, met schuine sluiting, met een rits, met alleen knopen, met een rits en knopen, met een capuchon, zonder capuchon, met een grote kraag, met een kleine kraag, met schuine zakken, met rechte zakken, met gespen, zonder gespen en ga zo maar door! En dat is het nog niet... Want van welke stof wil je die jas? En als je dan die stof hebt uitgezocht, moet je ook nog de stof voor de binnenkant uitzoeken! En natuurlijk eventueel bijpassende knopen! Het is dus niet iets wat je moet onderschatten!

Maarja, dan moet je natuurlijk ook nog nieuwe schoenen! Dit gaat ongeveer net zo. Eerst het model sch0en, eventueel van een voorbeeld of gewoon zelf bedacht. Dan moet je weer een stofje uitzoeken. Maar als je soms dacht dat de keuze al groot was bij het aantal stoffen voor kleding, dan had je je toch mooi vergist! Niet overdreven, ik denk dat je wel uit honderden stoffen kan kiezen. Maar ook dan ben je dr nog niet! Dan moet er natuurlijk nog een hak onder! Daarvoor hebben ze dan weer een grote doos met alle soorten hakken die je ooit hebt gezien... of je even de leukste voor jouw schoenen uit wil zoeken... dus...

De vijf dagen die we in Hoi An zijn geweest, zijn dus grotendeels opgegaan aan het laten maken van kleding, het passen en weer laten verstellen, het bestellen van nog meer kleding, uitzoeken van schoenen, jassen, jurken en pakken, bestellen van kleding voor andere mensen (die soms niet eens de moeite nemen om dit persoonlijk te vragen ;) ) en weer opnieuw passen en laten verstellen. Gelukkig ging Frankie lekker zijn duikbrevet halen, wat heeft die jongen het zwaar gehad met drie vrouwen in Hoi An...

Al met al is er een flinke doos richting Enschede gestuurd met als inhoud: 1 pak, 2 paar schoenen, 1 paar slippers, 1 paar laarzen, 2 winterjassen, 2 jurken, 3 blousjes en ook nog 18 overhemden voor deze en gene :)

Inmiddels is mijn bankrekening ook niet meer mijn beste vriend, maarja, dan heb je ook wat. (Mijn apparaatje om mee te internet-bankieren doet het ook niet meer, ik denk dat het een teken is...)

Oja! We hebben zelfs ook nog iets cultureels gedaan in Hoi An! Op een ochtend zijn we een tour naar My Son gaan maken. Hier staan allemaal overblijfselen van de Champa die daar van de 2e tot de 15e eeuw gewoond hebben en tempels hebben gebouwd. Allemaal leuk en aardig natuurlijk, alleen is een stapel stenen niet echt interessant om naar te kijken als je er geen gids bij hebt. Onze gids was ons namelijk kwijtgeraakt (nee, het was echt niet andersom...) waardoor we een beetje verdwaald daar rondliepen... Maarja, hebben we dat ook weer gezien.

Na Hoi An gingen we door naar Hue, de oude hoofdstad van Vietnam. Hier hebben we een DMZ (DeMilitaratised Zone)tour gedaan van 6 uur smorgens tot 6 uur savonds. Echt een topattractie, als je ervan houdt om in de bus te zitten, want meer was het echt niet. Rijden, uitstappen om een foto te maken van een standbeeld (voor de helden in de oorlog die Amerikanen hebben afgeslacht) een rockpile, een berg en andere bijzonderheden. Verder hebben we in Hue natuurlijk de Citadel bekeken, waar de heersers van de vroegere dynastieen woonden en werden geeerd enzo...

Zoals de meeste toeristen doen, gingen wij ook vanaf Hue met de trein naar Hanoi. Want dat is toch wel zo een mooie tocht! Tenminste, dat werd ons verteld... Heel leuk natuurlijk, maar als de trein om 4 uur gaat heb je nog 2 uur daglicht en is het voor de komende 13 uur afgelopen met het "mooie uitzicht". En als dat nou het enige was... Van de bedden waar we in sliepen werd je spontaan claustrofobisch, om nog maar even te zwijgen over haren en vlooien die er overal in zaten. Maar zelfs daar is nog wel mee te leven. Dan was er namelijk nog het eten... Toen het mevrouwtje met dr mooie trolly en het eten aan kwam rijden hadden we nog hoop! Springrolls en hamburgers! Nou, niet echt dus. De springrolls hadden een inhoud die sterk deed denken aan inktvishersens en bovendien was de hoeveelheid vet waar ze in dreven meer dan wat er gemiddeld in een maand bij de MacDonalds over de toonbank gaat. De illusie van de hamburgers was ook snel voorbij, ik denk dat Hannekes beschrijving van gemalen goudvis behoorlijk dicht in de buurt komt.

Maar goed, ook deze treinreis weer overleefd en vol goeie moed kwamen we aan in Hanoi (naja, het was 6 uur smorgens en de moed was ver te zoeken, maar toch). Guesthouse uitgezocht met super vriendelijke mensen waar we ook meteen onze trips naar Sapa en Halong Bay wilden boeken (even google-en voor verdere beschrijving :) ) Volgens het vrouwtje was het alleen op dit moment "niet zo mooi weer" op Sapa, dus konden we beter eerst naar Halong Bay. Prima, dus wij geboekt en de volgende dag met de bus op weg naar Halong City en hier op de boot gestapt. Sjongejonge! Wat een luxe ineens! We dachten alle vier dat er iets verkeerd was gegaan bij het reserveren, want het kon toch nooit dat wij voor dat bedrag wat we betaalden op zo een luxe boot zaten. Er zaten zelfs strikken van zijde om de stoelen! Uiteindelijk bleek het allemaal wel te kloppen (dit hadden we natuurlijk pas later aan de gids gevraagd, toen we al een heel eind uit de haven waren).

Die avond na het eten op de boot was er op het Vietnamese nieuws een item over Sapa. Het "niet zo mooie weer" waar het vrouwtje van het hotel het over had gehad, bleek een typhoon te zijn waardoor treinen ontspoord waren en landverschuivingen dreigden. Goed... In de dagen die wij vervolgens in Halong Bay doorbrachten zijn er steeds meer mensen vermist en zelfs gestorven door dit weer. Omdat onze Sapa trip dus niet door kon gaan zijn we maar langer op Cat Ba (het bewoonde eiland van Halong Bay) gebleven om weer even lekker in de zon te liggen. Die vrouw van het hotel waar we de Sapa tour hadden geboekt heeft trouwens ook mooi aan ons verdiend. Omdat we natuurlijk nog op Cat Ba waren en telefonisch af hebben gebeld, zei ze dat wij maar 80% van het bedrag terug zouden krijgen omdat zij de trein voor ons had gereserveerd. De trut, die hele trein ging namelijk niet (volgens haar dus wel) en dat geld heeft ze dus lekker in dr eigen zak gestoken.

De laatste dagen die we in Hanoi zijn geweest hebben we vooral lekker rustig aan gedaan, gewinkeld, naar de film geweest en uitgeslapen. Het is dan ook echt raar dat iedereen dan ineens weer weggaat. Frank ging eergisterochtend al weg en Milou en ik vertrokken gisteravond vanuit Hanoi. Hanneke bleef achter en is vanmorgen in het vliegtuig gestapt.

En nu zitten we dus na vier maanden weer in Singapore (in de regen, hoera...). Vannacht hebben we lekker bij de MacDonalds op het vliegveld geslapen, aangezien we om 2 uur snachts aankwamen en dan alle hotels dicht zijn. Blijkbaar doen we meer mensen dit, want we werden niet eens heel raar aangekeken. Toch voel je je wel een beetje ongemakkelijk als je om 7 uur sochtends wakker wordt en al die zakenmannetjes zitten daar tegenover jou aan het ontbijt. Maarja...

Morgen gaan we dus nog 1 dag in Singapore doorbrengen en dan is het grote-buitenland-avontuur alweer voorbij! Woensdagochtend stappen we in het vliegtuig en dan landen we om half 7 savonds in Dusseldorf. Ik kan er zelf met mn hoofd nog niet helemaal bij dat ik zo snel alweer thuis ben. Natuurlijk heb ik ook wel een beetje zin om weer naar huis te gaan. Iedereen die ik eigenlijk toch wel heb gemist weer zien, in mijn eigen bed slapen!!!!, niet onderhandelen over de prijs, altijd warm water en geen moeite hoeven doen om jezelf verstaanbaar te maken. Waarschijnlijk went het heel snel allemaal weer om de normale dingen te doen, maar ik weet wel zeker dat ik Vietnam enorm ga missen. De kindjes, het relaxte leven dat ik hier had, het eten, de vriendelijke mensen waar we gewerkt hebben, alle leuke andere vrijwilligers waarmee je toch een hoop hebt meegemaakt, de inside jokes waar in Nederland toch niemand om kan lachen (zoals dat een spagaat enorm lachwekkend kan zijn onder de juiste omstandigheden ;) ), het feit dat alles voor je geregeld wordt en zelf nadenken compleet overbodig is, het lekkere weer natuurlijk en vast nog veel meer dingen waar ik nu even niet op kom.

Kortom, snel weer op reis :)

En we gaan nog niet naar huis!

Nog lange niet, nog lange niet! Want we blijven nog lekker 3 weken in het verre Ooooooosten. Ondertussen zijn we pas een ruime week aan het reizen, maar zitten we al op bestemming nummer 3, Da Lat. Vorige week zaterdag zijn we vanaf Can Tho naar Ho Chi Minh City vertrokken en sindsdien zijn we lekker de toerist aan het uithangen. Aangezien we toch alle tijd hebben, is het ook belangrijk om het rustig aan te doen. Dus toen bleek dat op 1 van de vele Amerikaanse TV zenders in ons hotel een Desperate Housewives marathon te zien was, hebben we ook maar een dagje aan tv kijken besteed onder het genot van lekker koffie van de wannabe-Starbucks van de overburen.

Verder hebben we in Ho Chi Minh ook nog het War Remnants Museum bezocht, beetje een aanfluiting vergeleken met het Toul Sleng Museum in Cambodja, maar ja, dan hebben we dat toch ook maar weer gezien. Uiteraard zijn we ook nog naar de Cu Chi Tunnels geweest, waar die VietCongetjes in de oorlog woonden en Amerikanen afschoten. Best leuk om gezien te hebben, maar ook dit is alweer een enorme toeristenfabriek geworden. Wat ook nog een leuke attractie is in Ho Chi Minh, is een taxiritje in de spits terwijl de regen met bakken uit de lucht valt. Want wat kun je met regen beter doen naar de Sex and the City film... Helaas duurde het taxiritje iets langer dan gepland, maar dat krijg je met brommertjes die het begeven midden op de weg omdat de straten zover onder gelopen zijn dat hun motor in het water hangt... Hierdoor misten we dus de film, maar gelukkig was er nog wel een andere erg slechte film waar we naartoe konden om onze tijd mee op te vullen.

Vorige week woensdag vertrokken we vanuit the big city richting Mui Ne, een plaats aan de kust met alleen maar strand, restaurantjes, superdeluxe resorts waar je minstens $100 per nacht betaalt, maar gelukkig ook guesthouses die meer in onze prijsklasse liggen. Hier hebben we eigenlijk alleen maar aan het strand gelegen (behalve de eerste dag, want toen regende het natuurlijk weer) bij dus 1 van die dure resorts. We konden ook nog een tour langs rode zandduinen, fairystreams en pagoda's maken, maar als ik moet kiezen tussen in de zon liggen en 4 uur achterin een Jeep hobbelen, dan is voor mij de keuze redelijk snel gemaakt :)

Sinds zaterdag zijn we nu in Da Lat, in de altijd mooie bergen van Vietnam. Zoals de trend blijkt te zijn, regende het ook hier enorm hard toen we aankwamen.. Maar gelukkig is er altijd nog de uitvinding van de eeuw, de taxi! Gisteren hebben we een tour door de bergen gedaan achterop een motor met de alombekende Easy Riders. Twee hilarische kerels die het wel zagen zitten om met twee van die gezellige Hollanders een dagje rond te rijden. Het was wel echt een leuke manier om wat van de omgeving te zien, zo achterop de motor (of lopend, als ze weer vonden dat "excercise is good for the bum", grapjassen...) Vandaag hadden we weer een extreem relaxdagje ingepland, wat neer komt op: uitslapen, naar de kapper (wassen, knippen, verven, en dat voor maar 12 eurootjes), drankjes drinken in een cafeetje met uitzicht over Da Lat en internetten...

Morgen vertrekken we alweer naar bestemming nummer 4: Nha Trang. Hier komen we weer andere vrijwilligers tegen, Hanneke en Frank (Visstick voor insiders...) waar we gezellig mee op het strand gaan liggen, ik heb er zin in.

Het reizen bevalt trouwens prima, zelf nadenken is echt overbodig, want alles wordt altijd en overal voor je geregeld, heerlijk :)

Foto's zijn te vinden op de site van Milou, aangezien mijn eigen camera nog steeds overleden is...

Liefs Lena

Cambodja!

Wat een week! "Even" een weekje Cambodja is toch eigenlijk niet genoeg om alles te bekijken wat we wilden zien. Milou en ik zijn op de (volgens de Lonely Planet) avontuurlijke manier de grens overgestoken van Vietnam naar Cambodja. Samengevat ging deze 13 uur durende reis als volgt: Achterop de cyclo, met de ferry de rivier over, anderhalf uur achterop een motorbike, weer op een andere motorbike, 1,5 uur met een speedboot, 2 uur met een private taxi, bijna 3 uur met een shared taxi (lekker met 8 mensen in een toyotaatje, de chauffeur kan toch ook gewoon prima bij iemand op schoot?) en tot slot met de tuk tuk naar het hostel in Kampot. Eenmaal aangekomen, bleek dat wij duidelijk niet op de meest handige manier van Can Tho naar Kampot gereisd waren. De eigenaar van het hostel wist ons namelijk te vertellen dat de grensovergang bij Ha Tien ook gewoon open was... Als we hierlangs waren gegaan hadden we dit makkelijk in ongeveer de helft van de reistijd kunnen doen, maarja...

Op dag 2 (zondag) kwam Marieke ook aan in Kampot, super leuk om haar weer te zien na 1 maand. Zij heeft ook in Can Tho gewerkt, maar had er al een flinke reis door Vietnam en Laos opzitten.

Maandag wilden we dus eigenlijk op weg naar Bokor Hill, wat een oud verlaten koloniedorp schijnt te zijn. Maar helaas, een of andere pipo heeft bedacht dat ie daar een enorm hotel neer gaat zetten, dus was de weg afgesloten voor toeristen. Beetje jammer, maar hierdoor hadden we wel een extra dagje om de kunst van het motorbike rijden onder de knie te krijgen. Lekker in je korte broek en zonder helm (doen ze gewoon niet aan in Cambodja) hebben we een dagje rond gereden richting Kep, een kustplaatsje wat bekend is om alle seafood restaurantjes.

Dinsdag hebben we onszelf samen met 3 andere mensen van het hostel in een shared taxi gepropt om weer terug te rijden naar Phnom Penh. Aangezien wij westerlingen toch een stukje breder zijn dan de gemiddelde Cambodjaan, was de reis niet erg comfortabel. Maarja, het duurde maar 2 uur en was een stuk goedkoper en sneler dan de bus. Na het inchecken hebben we onszelf weer in een tuk tuk geparkeerd en zijn we naar het Toul Sleng museum geweest. Dit is een oude middelbare school die tijdens het regime van Pol Pot is omgetoverd tot een grote gevangenis/martelgebouw. Enorm indrukwekkend om te zien natuurlijk, vooral omdat het nooit echt is opgeruimd, en het bloed ook nog lekker op de grond ligt. Vervolgens zijn we naar de Killing Fields gereden, waar dus de mensen die in de gevangenis zaten geexecuteerd werden en in massagraven werden gegooid. Bij aankomst bij de Killing Fields loop je meteen tegen een enorm gebouw aan waar allemaal schedels liggen van mensen die er begraven hebben gelegen. Nogal leguber... Bij de uitgegraven massagraven staan ook bordjes met hoeveel mensen er in hebben gelegen en in welke toestand (mannen/vrouwen/kinderen, onthoofd/naakt).

Die avond hebben we niet veel meer gedaan, aangezien de criminaliteit in Phnom Penh ook niet al te laag is (overvallen met pistolen, gewoon bij ons in de straat). Verder is het ook onmogelijk om in deze stad de prostitutie niet te zien. In het park kon je voor $1 al een gezellige tijd hebben met een Cambodjaanse en overal zie je ook van die smerige westerse mannen met veel te jonge meisjes lopen...

Dag5, woensdag, weer lekker om 6 uur op om de bus te nemen. Deze keer naar Siem Reap, waar op het busstation gelukkig al een tuk tukdriver stond met een bordje "Miss Lena, 3 persons". Zo makkelijk dat reizen hier, ons hostel in Phnom Penh had dus blijkbaar al geregeld dat we opgehaald werden in Siem Reap, dikke prima. Die avond gingen we maar alvast de zonsondergang bekijken op een van de tempels in Ankor, zie foto's.

Donderdag hebben we de hele dag rondgelopen/gereden door Ankor met onze tuk tuk driver en gids. Enorm indrukwekkend al die tempels die natuurlijk al honderden jaren geleden zijn gebouwd. Veel zijn er ook al behoorlijk vervallen, door verwaarlozing, natuur en oorlog.

'sAvonds zijn we midden in Siem Reap gaan eten en hebben we ons weer verbaasd over de enorme vriendelijkheid van de mensen. Ook al zit je voor $20 met zn drieen te eten, je wordt gewoon behandeld alsof je in een 2 sterren restaurant zit.

Vrijdag gingen Milou en ik weer terug naar Phnom Penh en bleef Marieke achter in Siem Reap, van waaruit ze nog verder gaat reizen naar Thailand. 'sMiddags in Phnom Pehn wilden we eigenlijk nog het Royal Palace in, maar we hadden natuurlijk weer niet de goeie kleren aan.. stom gedoe... In plaats van het Royal Palace hebben we toen maar de achterbuurten van Phnom Penh verkend, ook wel de backpackerswijk genoemd. Nou, ik ben blij dat wij nog in een gewoon guesthouse zaten en niet tussen de hippies zaten die de hele dag niks anders doen dan zuipen en blowen...

Zaterdag hebben we eigenlijk weer alleen maar de hele dag gereisd, smorgens vanaf Phnom Penh vertrokken met een busje naar Neak Luong (vlakbij de grens), hier op de slowboat gestapt naar de grens, bij de grens weer uitgestapt voor alle stempels, vervolgens weer in een Vietnamese boot gestapt en naar Chau Doc gevaren. In Chau Doc nog even gegeten en toen weer met een minibusje door naar Can Tho, toen waren weer 'thuis'.

Ondertussen is het alweer dinsdag en hebben we van de eerste projecten al afscheid genomen. Best raar om je klasjes zo achter te laten. Een van de jongetjes van Charity Class 2 (rimboe) had toevallig net een nieuw woordje van ons geleerd dat ie kon gebruiken toen wij weggingen. Daar sta je dan, met je fiets in de hand, klaar om weer naar huis te fietsen, komt dr zo'n klein schattig jongetje van 10 naar je toe en zegt: "No see you again, I am sad". Hebben we het toch niet allemaal voor niks gedaan :)

Ik heb het al zo vaak gezegd, maar ik het blijft toch enorm raar dat ik hier over 5 dagen weg ga na 3 maanden. Het is wel echt genoeg geweest hoor, ik had ook eigenlijk geen week langer willen blijven en ik heb ook heel veel zin om te gaan reizen, maar toch is het vreemd. Vooral om de laatste keer naar het City Orphanage te gaan lijkt me niet echt een feestje... Gelukkig komen er nog genoeg vrijwilligers en zullen de kinderen het ook wel gewend zijn om afscheid te nemen, dus het komt allemaal wel goed. Wie had dat gedacht, Lena de kindervriend ;)

Nou, dat was het wel weer voor vandaag. De volgende keer dat ik weer een mooi verhaaltje ga typen zal ik al wel aan het reizen zijn!

Lena

PS: Oja, kijk ook even naar de foto's!

Het einde is in zicht!

Hoewel de tijd die ik weg ben uit Nederland pas voor de helft om is, is het einde hier in Can Tho al bijna in zicht. Vandaag over een week vertrekken we dus naar Cambodja en als we daarna terugkomen blijven we nog maar 1 week! Het gaat nu toch wel snel hoor! Aan de ene kant heb ik echt enorm zin om te gaan reizen en had ik ook niet nog veel langer hier moeten blijven. Het is echt raar dat we iedereen elke keer maar aan het uitzwaaien zijn en wij nog steeds blijven. Maarja, dat krijg je natuurlijk als je zo veel weken blijft.

Toch lijkt het me echt heel vreemd om hier straks weg te gaan. Vooral omdat er dan andere vrijwilligers zich met "onze" kindjes bezig houden... Maar goed, dat afscheid, daar denk ik gewoon nog even niet over na. Eerst maar eens even vertellen wat voor ontzettend spannends ik de afgelopen weken heb meegemaakt...

Aangezien Lieke in Nederland een enorm bedrag bij elkaar had gesprokkeld om hier de projecten mee te helpen, moest dat geld natuurlijk ook uitgegeven worden. Dus gingen wij op een mooie maandag op naar de Metro om eens flink in te slaan. Rijst, hangmatten, speelgoed, radio's, messen, snijplanken, een ventilator, een wasmachine en nog veel meer spullen werden in 4 karretjes geladen. De wasmachine werd door de Metro bij het City Orphanage bezorgd en voor de rest van de spullen hebben we een grote taxi besteld om de spullen te bezorgen. De taxichauffeur was niet erg blij met ons, aangezien hij eerst nog een half uur op ons moest wachten (het is natuurlijk ook onlogisch om er van uit te gaan dat alle electronische apparaten die je koopt het al doen, dat moet eerst weer even getest worden bij een aparte balie). Uiteindelijk hebben we de chauffeur weer blij gemaakt door hem een chocoladebroodje aan te bieden en toen gingen we op weg!

Eerste stop: Traditional Medicine Hospital. Uit toch een klein beetje eigen belang hebben we deze mensen getrakteerd op nieuwe (normale) messen en hangmatten. Het is natuurlijk ook belangrijk dat de vrijwilligers goed uitgerust groente kunnen snijden. Verder hebben we hier nog 100 kilo rijst, olie en andere etenswaren afgeleverd. Nou ze waren dr zeker blij mee! Zowaar een eervolle vermelding op het donatiebord met de tekst: "Miss Lieke, Miss Milou & Miss Lena: some of anything" met daarachter dus opgesomd wat we allemaal hadden gegeven.

Tweede stop: Nhip Cau. Hier hebben we een nieuwe radio, ventilator en wat etenswaren heen gebracht. Voor het Medicijnmannetje hadden we nieuwe kleren gekocht, helaas hadden we zijn maat een beetje verkeerd ingeschat.. Maar dat was allemaal niet erg, want de veel te grote broeken had hij alweer door gegeven aan een ander arm mannetje.

Derde stop: Thuis! Alle overige schriften, pennen, speelgoed en ander klein spul voor andere projecten hebben we mee naar huis genomen om het een andere keer met de fiets te bezorgen. Uiteindelijk heeft de taxichauffeur zelfs een beetje kunnen lachen om onze grapjes en kregen we zowaar zijn visitekaartje in onze handen gedrukt!

Het was een topdag! Ik wist niet dat het zo vermoeiend kan zijn om mensen blij te maken :)

Vorig weekend zijn we een dagje uit geweest met de peuters van het city orphanage. De meeste van die kinderen waren dus nog nooit buiten het weeshuis geweest, dus het was echt fantastisch om te zien hoe zij zich vermaakten met de meest simpele dingen. We gingen naar Phu Sa, een eiland waar allemaal mooie tuinen enzo te zien zijn en ook een deel is waar kinderen zich uit kunnen leven, compleet met, jawel, ballenbak! Nou is een ballenbak voor ons natuurlijk heel normaal, maar als je dat met je 3 jaar nog nooit gezien hebt, is het maar een raar fenomeen. Vanzelf gingen de kinderen er dan ook niet in, maar gelukkig wilde Thao (de enige leuke verzorgster daar) ze met alle liefde wel even in de ballenbak gooien. Die kindjes wisten niet wat ze overkwam, maar uiteindelijk vonden ze het toch wel bijna allemaal leuk.

Nadat we bij een restaurantje op het eiland hadden gegeten gingen we alweer naar huis. 5 uur als kinderoppas/klimrek fungeren is eigenlijk ook wel lang genoeg...

Gisteravond hadden we trouwens ook nog een 'feestje' van ons Charity 1 klasje, de studenten. Phuong had een zaaltje in een restaurant geregeld en daar gingen we dus met zijn allen eten. Hartstikke leuk idee... helaas hebben Vietnamezen toch een beetje een ander beeld van een feestje dan wij Nederlanders. Het eerste half uur was kwam het aantal woorden dat gezegd werd niet hoger dan 10 en zaten Milou en ik ons echt af te vragen wat we hier nou eigenlijk aan het doen waren. Maar gelukkig was daar de Karaoke-machine! Wat bij ons tot enorme hilariteit zou leiden, wordt hier in Vietnam bloedserieus genomen. Karaoke doe je niet zodat je elkaar lekker uit kan lachen, dat doe je omdat het mooi is. Goed... Uiteraard moesten de teachers (ja, wij dus) er ook aan geloven, maar gelukkig hebben we het bij 1 nummertje mogen laten. We hebben onze tijd echt uitgezeten daar, maar toch denk ik wel dat onze studentjes zelf een enorm leuke avond hebben gehad, er was immers eten, cola, taart en karaoke. Wat wil een Vietnamees nou nog meer?!

Nou, dit waren toch wel weer de hoogtepunten van de afgelopen weken. Vanavond komt er weer een nieuw meisje in huis en volgende week 2 jongens. Ook al blijven zij allemaal niet erg lang, nu zijn wij toch gelukkig ECHT de volgende die uitgezwaaid worden.

Zo weer op weg naar het City Orphanage om de kindjes 3 uur lang wat afwisseling te geven. Inmiddels ben ik al een fervent luier-verschoner en flesjes-geefster, wie had dat gedacht...

Kruipers, geen paniek! Dit is toch echt iets voor in Vietnam. Zodra ik weer thuis ben wissel ik de melkflesjes graag weer in voor de vertrouwde groene flesjes die in kratten op zolder staan ;)

Liefs Lena

Zeven weken alweer...

Hoog tijd om weer eens wat van me te laten horen. De laatste keer is al ruim twee weken geleden volgens mij. Het typen van dit verhaal gaat een stuk relaxter dan de vorige keren, aangezien onze nieuwe huisgenoot Lieke een laptop mee heeft en ik dus lekker thuis kan typen, de boel op een usb stick kan zetten en dan alleen nog naar het Internetcafé moet om alles online te zetten.
Ondertussen zijn alle huisgenoten aardig doorgewisseld. Milou en ik zitten nu het langste hier in huis en Lieke is er nog geen twee weken. Marieke is vorige week vertrokken om te reizen, maar gelukkig zien we haar over 3 weken alweer. Dan staat namelijk een tripje naar Cambodja op de planning. 5 juli vertrekken Milou en ik naar Kampot, waar een stadsdeel totaal verlaten schijnt te zijn. Hierna gaan we naar Sihanoukville, wat de feeststad van Cambodja moet zijn. Het wordt ook wel weer tijd voor een feestje, aangezien hier alles om 10 uur ’s avonds uitgestorven is (met enkele uitzonderingen, daarover zo meer!). Na Sihanoukville gaan we via de hoofdstad Pnom Penh naar Ankor Wat, waar enorme ruïnes van tempels te zien zijn. Hierna weer terug naar Pnom Penh om die stad nog een beetje te bezichtigen en daarna met een boottocht terug naar Can Tho. Ik heb er echt super veel zin in!
Maar eerst moet er nog 3 weken gewerkt worden, niet dat dat zo erg is. Nu ik hier langer ben merk ik echt wel dat de mensen meer aan mij wennen en andersom zeker ook. Vooral bij het City Orphanage raken de kinderen, en dan vooral de peuters, steeds meer aan ons gehecht. Zal nog een moeilijk afscheid worden… Nou ben ik niet echt een de grootste kindervriend op aarde, maar het liefst zou ik al die kinderen van daar lekker mee naar huis nemen.
Ook bij Van Tho (massage shop voor de blinden) merk je dat de mensen aan je wennen. Soms krijgen we ineens een nieuwe student van de plaatselijke universiteit die invalt voor onze “vaste” tolk. Dan merk je echt heel sterk dat die blinden niet op hun gemak zijn en veel banger zijn om fouten te maken. Dit was ook zo toen wij er de eerste paar keer kwamen, maar nu we er al zo lang komen zijn zij veel meer op hun gemak.
Bij Charity Class 1 (armere studenten die in dit klasje gratis engelse les krijgen) is het ook steeds leuker om les te geven. De eerste paar lessen zitten ze je aan te staren en durven ze niks te zeggen, terwijl ze nu zelfs grapjes maken. Ook geven ze soms zelfs toe als ze iets niet snappen of stellen ze vragen en dat is heel wat voor Vietnamese begrippen.
We hebben nu trouwens een nieuw project er bij. Donderdag- en zaterdagochtend gaan we naar Nhip Cau. Dit is een werkplaats voor lichamelijk gehandicapten waar ze van alles van kokosnoten maken. Echt de meest prachtige dingen: beeldjes, tassen, oorbellen, sleutelhangers, eetstokjes en nog veel meer. Hier ga ik dus zeker even wat souveniertjes inslaan J Wij geven daar dus Engels, 2 uur lang. Maar van tevoren doen we nog iets veel grappigers. Er zit daar namelijk ook een oud mannetje die zijn eigen medicijnshop heeft. Daar worden we op een extreem laag krukje geparkeerd en gaan we een half uur lang met een soort van kapmes en gevaar voor eigen leven (naja, vingers) plantjes hakken. Die worden daarna in de zon gedroogd en daar maakt hij dan weer medicijnen van. Ik vraag me af of het allemaal helpt, ik hou het wel bij mijn eigen paracetamolletjes…
Oja, zelfs hier in Vietnam zijn ze in de ban van het EK. Bij de Metro-supermarkt hebben ze een enorm groot goal voor de ingang gehangen en kun je voorspellen wie het EK gaat winnen. Dat vonden we op zich al opmerkelijk, want wie had er nou verwacht dat ze hier in het verre Azië het EK volgen. Maar het wordt nog mooier: Ze zenden die wedstrijden hier ook gewoon live uit in cafés! Dus zaten wij maandagnacht (kwart voor 2..) in een café tussen 50 Vietnamezen. Gekleed in een oranje shirt en met vlaggetjes op onze wangen geschilderd keken we naar Há Làn – Italy. Tijdens de wedstrijd is het doodstil en werd het denk ik ook niet enorm gewaardeerd toen wij Hup Holland Hup gingen zingen. Maar als er dan wordt gescoord dan gaan al die Vietnameesjes dus ineens helemaal los; gejuich, geklap en geroep, om daarna weer in hun stilzwijgen te vervallen. Toen de wedstrijd afgelopen was, was iedereen ook binnen 2 minuten de tent uit. Wij gingen ook weer naar huis om nog een paar uurtjes te slapen, want de volgende dag waren we natuurlijk niet zomaar vrij. Vrijdag gaan we natuurlijk weer kijken, naar Há Làn – Pháp (Frankrijk, hoe ze op die naam zijn gekomen is ook een raadsel).
Het weer moet trouwens ook wel een stuk beter worden. Zou me niks verbazen als jullie daar in Nederland al bruiner zijn dan ik en dat is natuurlijk niet de bedoeling! Afgelopen maandag wilden we met z’n drieën naar het zwembad, maar toen regende het echt de hele dag enorm hard, beetje jammer. Gelukkig is het nog wel steeds gewoon lekker warm, dus lange broeken zijn nog steeds overbodig.
Afgelopen week ben ik trouwens veel gevallen van extreem aardige mensen tegen gekomen. Aangezien mijn fietsband zo ongeveer explodeerde onderweg naar Charity Class 2 (de kindjes in de rimboe die we engels geven) moest ik wel langs een andere fietsenmaker dan die waar we normaal heen gaan. Deze meneer is echt zo lief. Hij spreekt geen woord engels, maar gelukkig kun je heel makkelijk duidelijk maken wat er is gebeurd, door gewoon naar je platte band te wijzen en een explodeer-geluid te maken (ja, probeer dat maar eens na te doen ;) ) Hij heeft de scheur van 15 centimeter in mijn binnenband gerepareerd met een stuk van een andere band, waar hij ruim 20 minuten mee bezig was. Toen de boel klaar was zette hij mijn fietsje weer rechtop en hoefde ik niet eens te betalen! Nou, dat maak je in Nederland toch niet mee! Natuurlijk wilde ik wel betalen, maar we hadden alleen grote biljetten bij ons, dus zei ik dat ik later wel zou terugkomen om te betalen (naja, dat gebaarde ik), maar dat wilde hij niet hebben. Die middag kwam ik daar dus aan met mijn biljetje van 10.000 Dong (nog geen 50 cent) maar die wilde hij absoluut niet aannemen. Maar hij had geen keus, ik heb het maar gewoon bij hem neer geflikkerd. Echt raar, want bij de andere fietsenmaker moesten we altijd blanken-mensen-prijzen betalen, terwijl hij er vaak niks voor wil hebben (met die fietsen hier kom je minstens 2 keer in de week bij die man).
Ook is er altijd wel een Vietnamees te vinden die je ketting heel graag op je fiets wil zetten als deze er voor de 3e keer op een dag vanaf valt. Want stel je toch eens voor dat wij met onze “mooie blanke” handjes zo’n smerige ketting er zelf weer op moeten zetten, dat kan natuurlijk niet.
Verder worden we ook heel vaak door mensen uitgenodigd om bij ze thuis te komen eten of iets met ze te gaan doen, gewoon wildvreemden op de fiets zelfs. Natuurlijk mag je nooit met vreemde meneren mee gaan (zeker niet als ze je snoepjes aanbieden..), maar een uitje naar de karaoke-bar met de tolk van Van Tho staat nog wel op de planning.
Nou, dat was het volgens mij wel weer, zo stap ik weer op mijn fietsje richting het Traditional Medicine Hospital om lekker groente te gaan hakken en volgestopt te worden met eten. Gelukkig hebben ze ondertussen daar door dat ik de tofu toch écht weiger te eten dus wordt dat niet meer in mijn bakje gestopt door die vrouwtjes tijdens het eten. Ben benieuwd wat we vandaag weer voor groenteprutje voorgeschoteld krijgen…

Liefs Lena

PS: Ik heb ook een nieuw nummer, want soms raak je je simkaart gewoon op wonderbaarlijke manieren kwijt ;) 0084-943147218.

PS2: Ook nieuwe foto's en een nieuw filmpje van Van Tho, zie links aan de rechterkant.

Even een weekendje weg....

Wat een topweekend heb ik afgelopen weekend gehad! Ik hoorde dat het weer in Nederland inmiddels niet meer zo mooi is (goh, vervelend zeg...) maar gelukkig hadden wij hier geen last van.
Nog voor het weekend begon zijn Milou, Marieke (andere huisgenoot) en ik toevallig terecht gekomen bij een hilarisch live optreden van een of ander Vietnamees zang-duo. Je moet het zelf maar even bekijken op

http://www.youtube.com/watch?v=Gv2UKwdTdeg .
Donderdag vertrokken we vroeg met de bus naar Rach Gia om hier op de boot naar het eiland Phu Quoc te stappen. Met de Superdong waren we binnen 3 uur aangekomen op dit echt fantastisch mooie eiland. Tijdens de reis hadden we kennis gemaakt met een groep Vietnamezen die hier ook een weekend heen ging, dus mochten we eenmaal in de haven wel met hun bus meerijden. Dan voel je je toch een beetje lullig als iedereen voor je gaat staan zodat jij kan zitten, maar je kan ze er ook niet van overtuigen dat wij met onze gezonde hollandse benen ook wel kunnen staan.
Eenmaal bij het Kim Nam Phuong resort aangekomen bleek dat de meneer van het hotel echt niet had gelogen over de "sea-view" die we vanaf onze bungalows zouden hebben. Als we nog dichterbij hadden gezeten, had die bungalow echt op het strand moeten staan, zo dichtbij waren we bij de zee. Om de mensen thuis alvast jaloers te maken hebben we natuurlijk even de stappen vanaf ons bed naar de zee geteld, en dat waren er wel 20!
Van de drie volle dagen die we op dit eiland hadden, heb ik er 2 lekker alleen maar van in de zon gelegen :D En ik moet zeggen, ik ben nu toch wel best bruin geworden!
Een dag zijn we gaan snorkelen, om half 9 werden we vanaf ons hotelletje opgehaald en met een oud busje dat nog net niet uit elkaar viel zijn we naar de haven gebracht. Hier stapten we op een boot met nog 10 mensen ofzo en gingen we op weg naar onze eerste stop om te snorkelen. Helaas heb ik hier geen foto's van kunnen maken, maar ik heb echt super veel vissen gezien en mooi koraal enzo.. Bij de tweede stop, toen ik net weer in de boot wilde klimmen, kreeg ik van de kapitein wat rijst in mn hand gedrukt. Ik had al wel gezien dat er behoorlijk wat visjes rond de boot zwommen, maar als je die rijst zo naast je in het water laat vallen, dan komen ze echt met tientallen tegelijk om je heen zwemmen, echt leuk!
Na een derde stop om te snorkelen gingen we met de boot terug naar de haven en vervolgens zouden we nog naar South Beach gaan. Nou, dit was pas het echte bounty-strand van het eiland. Wit zand, nauwelijks golven en een strand dat heel langzaam afloopt in de zee, super mooi! Helaas heb ik hier zelf geen foto's van, want de batterijen van de camera waren weer leeg. Milou heeft hier wel foto's van kunnen maken, dus kijk maar even op

www.picasaweb.google.com/miloudrent
Na het snorkelen zijn we savonds gaan eten met zn allen en nog 2 jongens die we op de boot hadden leren kennen. Het meisje van het restaurant was de hele tijd muziek voor ons aan het draaien en vroeg op het laatst of we zin hadden om naar de discotheek te gaan. Nou, dat hadden we wel! Het was echt heel raar om daar te zijn, het feit dat we aangestaard worden zijn we nu wel gewend, maar deze keer waren wij meer aan het staren! Extreem schaars geklede meisjes die elkaar ook nog eens onzedelijk betasten (netjes gezegd zo he) en muziek die zo hard staat dat je elkaar echt niet kunt verstaan. Aangezien we ook nog een afgezet werden bij het kopen van bier (en dan moesten we ook nog eens Heineken drinken) hadden we het na een uurtje wel weer gezien hier.
Toen we maandag weer naar huis zouden gaan, bleek dit nog een hele opgave te zijn. Bij het ticket office van de boot waren ze onze reservering kwijt en bleef dat meisje maar beweren "today full, you go tomorrow!". Nou, dat was op zich niet zo'n straf geweest, maar we moesten dinsdag (vandaag) natuurlijk wel gewoon weer projecten doen in Can Tho. Na ruim een half uur bleek dan toch ineens wel plaats te zijn voor ons en konden we op de veel luxere Superdong 2 stappen om naar Rach Gia te varen. Hier aangekomen bleek ook nog eens dat onze reservering voor het busje voor de terugrit ook nog eens niet klopte. Maar gelukkig waren daar ineens 6 behulpzame motorbike meneertjes die ons wel naar het busstation wilden brengen, 7km verderop. Ik vond het al raar, want op de heenweg was het busstation toch echt maar 5 minuten vanaf de haven. Maar goed, we hadden niet veel keus dus sprongen we maar achterop. De mannen brachten ons naar een of ander tankstation waar dus van ons verwacht werd dat we in zouden stappen in een oude Mazda die zn beste tijd duidelijk gehad had. Hiervoor wilden ze ook nog 100.000Dong per persoon hebben, terwijl we op de heenweg de helft hadden betaald voor een superdeluxe busje. Na flink onderhandelen over de prijs hebben we uiteindelijk 400.000 met zn zessen betaald, veel teveel, maar veel andere opties hadden we ook niet. Dus gingen wij lekker met nog 15 andere Vietnamezen 3 uur lang in een overvol busje zitten naar Can Tho. Ik vond het eigenlijk niet zo erg, zo groot ben ik toch niet, dus dat past wel in zo'n busje, ik had mijn mp3-speler en wie heeft er ook airco nodig als het raam gewoon open kan?
Een topweekend was het dus! Zo kom ik de tijd wel door hier in Vietnam. Over een week zit ik trouwens alweer op 1/3e van de tijd dat ik weg ben, gaat toch best snel zo.
Kijk vooral ook even naar mijn en Milou's foto's en naar de prachtig mooie filmpjes die ik heb gemaakt. Zie hiervoor de links aan de rechterkant (gekke zin, maar het klopt wel).

Liefs Lena

Complete integratie

Als je in een ander land gaat wonen (en 4 maanden is toch wel een soort van wonen) is het natuurlijk de bedoeling om te integreren. Na 3 weken hier in Can Tho merk je toch wel dat er bepaalde dingen zijn die je gewoon gaat overnemen of waaraan je zo erg went dat je je er zelf over verbaasd. Zo doe ik dingen hier die ik in Nederland niet in mn hoofd zou halen, hier een paar voorbeelden:
- Wanneer je zit te eten en er blijkt een beestje in je eten te zitten, vis je die er gewoon even uit en kun je vervolgens verder eten. Dit geldt ook voor potjes zout en suiker waar hele mierenkolonies in wonen, daar kan je best omheen scheppen als je wat nodig hebt.
- Fietsen doe je gewoon zonder licht, want voor een Vietnamees zijn wij zo blank dat we toch wel oplichten in het donker.
- Wanneer je aan de overkant van de straat moet zijn, is spookrijden een zeer efficiente manier om je doel te bereiken. Dit is niet raar, maar je moet wel even hard toeteren om te laten weten dat je er bent. Toeteren is sowieso heel belangrijk om te doen, in elke situatie die zich voordoet. Wissel je van rijstrook? Toeteren. Knipperlichten zijn zo westers, als je af wil slaan moet je gewoon even.. toeteren! Heel hard een kruispunt over rijden is ook niet raar, zolang je maar van tevoren even toetert om te laten weten dat je er aan komt. Verder toeter je ook gewoon even als er iemand in de weg rijdt, want dat kan natuurlijk niet... Het komt er dus op neer dat iedereen de hele dag aan het toeteren is, maar niemand weet dus waarvoor het bedoeld is. Zie hiervoor ook het mooie filmpje dat ik heb gemaakt op

http://www.youtube.com/watch?v=QALiMQKzsps

elaas was het nogal rustig op het moment van filmen, zal eens proberen om nog een betere versie te maken.
- Wanneer je fiets in twee stukken breekt (dit is echt geen grapje) dan flikker je die gewoon aan de kant van de weg neer en ga je bij je huisgenoot achterop. Dit is immers een mooie gelegenheid om een filmpje te maken! Gelukkig zijn er voor dit soort situaties altijd reserve fietsen aanwezig in huis..
- Een mooie vlekloze huid hou je hier niet vol, hier lijken je benen meer een maanlandschap door alle muggen die feestjes vieren op je benen en voeten. Het liefst doen ze dit nog precies op de plekken waar je slippers zitten, zodat je dus de hele dag jeuk hebt. Maar ach, het went...
- Iedere Vietnamees kan wel 1 woord engels: "Hello!" Dit moet je dus ook maar gewoon terugroepen als je aan het fietsen bent en om de 50 meter (nee niet overdreven) weer naar je wordt geroepen. Verder gaan mensen ook gewoon naast je rijden met hun brommertje om je even ongegeneerd te bekijken, want blank is mooi.
- Aangezien vorige week heel veel heeft geregend en ons huis dus niet erg waterdicht blijkt te zijn, is onze kamer nu zo vochtig dat een heleboel spullen, inclusief kleren en backpack lekker onder de schimmel zitten. Waar je in Nederland allang je huisbaas verantwoordelijk zou hebben gesteld (want hij heeft immers een lekkend huis) was je hier gewoon je kleren nog een keer en probeer je met een ventilator het vocht enigszins te verminderen..

Nou, zoals jullie zien ben ik een zeer goede integreerder, en dat al na 3 weken! Bekijk vooral ook even de nieuwe foto's op

www.picasaweb.google.com/lenaweber86

Oja, de post uit Nederland blijkt ook echt aan te komen en doet er ongeveer 3 weken over (hint hint...) Zie voor het adres het vorige berichtje.

Dat was het wel weer voor vandaag. Ik ga me weer verwijderen van mijn lekkere plakstoeltje en naar huis. Overmorgen gaan we naar Phu Quoc, dus dat wordt vast heel erg leuk als het weer blijft zoals het nu is (32 graden met zon en af en toe bewolking).

Liefs Lena

Nieuw bericht van mij!

Na anderhalve week is het toch echt weer tijd om een nieuw berichtje te plaatsen hier.
Alles gaat goed hier. Ik begin behoorlijk te wennen hier en de projecten worden eigenlijk ook alleen maar leuker.
Van de week waren we al heel vroeg bij het city orphanage en toen waren er toevallig ook allemaal studenten van de universiteit die koekjes aan het uitdelen waren. Toch wel leuk om te zien dat er ook nog wel eens andere mensen daar langskomen. Ik vind het wel steeds minder erg worden om erheen te gaan, ondanks de stank en de onvriendelijke verzorgsters. Het is toch niet niks dat een kindje dat de hele dag op de grond ligt ineens kan lachen omdat wij hem even 5 minuten aandacht geven. Het is echt elke keer feest als ze ons zien aankomen op de fiets en dat doet je toch wel wat. Laatst toen was een van die verzorgsters enorm boos op een peutertje omdat hij niet wilde eten. Dat kind begint dan natuurlijk te krijsen dus wordt die verzorgster alleen maar bozer. De armpjes van dat jongetje onder haar voeten klemmen (zoals ze daar altijd allemaal liggen als er eten naar binnen wordt gepropt) lukt dan niet meer. Dat jongetje bleef maar krijsen en die verzorgster gewoon lekker terug schreeuwen totdat hij opstond en naar mij ging lopen. Dus ik deed even lief en aardig tegen hem en hij was binnen 5 seconden stil! Stiekem vond ik het toch best goed van mezelf, de grote kindervriend...
Bij Charity Class 1 (studenten) heb ik van de week voor het eerst alleen 2 uur les gegeven. Had van tevoren niet bedacht dat het zo goed zou gaan! En toen ik daar achter mn bureautje zat, met een krijtje en een boekje en die mensen allemaal netjes na zeiden wat ik voorlas, voelde ik me toch wel een beetje een echte lerares :)
Gister ben ik voor het eerst bij de Disabilty School geweest. De weg erheen is echt lang en heel erg druk, maar het project zelf is echt super leuk. Het is een soort internaat voor doofstomme kinderen en wij komen er om iets leuks met ze te doen. Gisteren gingen we een slinger vingerverven, was wel leuk. Maar na een half uur draaide het er natuurlijk op uit dat de kinderen vooral elkaar onder aan het smeren waren met die verf.. Ik had niet verwacht dat je ondanks dat ze allemaal doofstom zijn zo goed contact met de kinderen kan hebben. Met officiele of zelfbedachte gebarentaal kom je een heel eind. En anders schrijven ze gewoon woorden op papier. Ik kan zelfs mn naam in gebarentaal zeggen!
Ik kreeg trouwens gister te horen dat ik in mijn eentje een nieuw project mag doen! Ik ga lesgeven aan mensen die bij Yamaha werken hier in de stad. Dat is toch niet niks, dacht ik zo! Ik krijg er volgens mij nog voor betaald ook. Vond het wel best een eer dat ik hiervoor werd gevraagd en niet 1 van de andere 6 in huis. Als het goed is kunnen die mensen al wel engels en kom ik echt alleen voor de uitspraak. Maar dat hoor ik allemaal nog wel, ik begin ook pas over 2 weken.
Morgen ga ik trouwens naar de Floating Market, samen met Milou, Franci en Marieke, onze nieuwste huisgenoot. Het schijnt wel mooi te zijn, dus mn camera gaat natuurlijk mee!
Het volgende uitstapje is ook alweer gepland! Donderdag 21 mei tot en met de maandag erna gaan we naar Phu Qouc, een eiland ten westen van hier. Schijnt echt zo'n bounty eiland te zijn waar je in bungalows op het strand kan slapen. We gaan dan met al onze huisgenoten, behalve Franci dan, want die vertrekt al eerder om te gaan reizen.
Ik hoorde trouwens dat het ook enorm lekker weer is in Nederland. Hier is echt geen peil te trekken op het weer. Gister was het tot smiddags echt heel heet, volgens mij is het nog nooit zo warm geweest hier. Maar dan gaat het aan het einde van de middag weer heel hard regenen en koelt het gelukkig wel weer af. En elke keer als we besluiten dat we gaan zwemmen begint het na twee uur ook weer te regenen.. Zo worden we natuurlijk nooit bruin!
Verder maak ik eigenlijk niet zoveel spannends mee hier. De dagen bestaan vooral uit projecten, boekjes lezen, internetten, zwemmen en een beetje rondhangen met elkaar. Maar het is zeker wel gezellig! Toch blijft het jammer dat alles om 10 uur savonds hier dicht is, op enkele cafeetjes na, die een uurtje langer open blijven. Maar zo erg is dat ook weer niet als je 5 keer in de week om 8 of 9 uur smorgens bij een project moet zijn....
Nou, dat was het wel weer allemaal! Laat vooral veel berichtjes achter, want dat vind ik leuk :)

Liefs Lena

PS: Ik heb ook weer even een nieuw fotoalbumpje gemaakt op www.picasaweb.google.com/lenaweber86 .

PS2: Mocht iemand me nog een kaartje willen sturen of een smsje willen sturen, dit is het adres en mijn telefoonnummer:

00841234067173

Lena Weber
69B24 Khu Dan Cu 91B
P. An Khanh,
Q. Ninh Kieu,
TP. Can Tho
Vietnam.

Daar was ik weer!

Inmiddels ben ik al begonnen met werken op een aantal projecten en het is allemaal ontzettend leuk tot nu toe! Maandag is altijd onze vrije dag, dus wat kan je dan beter doen dan aan het zwembad liggen? Verder die dag niks bijzonders gedaan volgens mij. Het is een beetje moeilijk om te onthouden allemaal, aangezien er elke dag zoveel nieuwe indrukken bijkomen, maar gelukkig hebben we de foto's nog!
Gister begon dan het echte werk. Om 9 uur smorgens kwamen we aan bij Van Tho, een massageshop waar alleen maar blinde mensen werken. We hadden al wel ontbeten, maar kregen van die mensen nog wel een lekker glaasje warme sinaasappelsap. Het regende die ochtend namelijk nogal hard, en volgens die mensen was het ontzettend koud en hadden we toch echt iets warms te drinken nodig. Ondertussen was het nog steeds ongeveer 28... Verder hebben we ons die ochtend vermaakt met een beetje engels leren aan die blinde mensen, dat is nog best lastig, maar gelukkig hadden we 3 studenten van de lokale universiteit bij ons die konden helpen. In het begin moesten we er wel even inkomen, we werden gewoon in een kamertje gezet met zn allen en moesten maar zien wat we deden. Na de gebruikelijke vragen aan iedereen; "what's your name", "where are you from" hebben we ze niet echt heel veel nieuws bij kunnen brengen, maar het was wel gezellig! Volgende week poging 2!
Daarna ging ik smiddags met mn huisgenootje Gabriella naar het Medicine Hospital om daar in een soort gaarkeuken te helpen. Niet heel nuttig werk, want die mensen staan er al met zn 15en, maar het is wel grappig hoe geinteresseerd iedereen in je is. Dus gingen we lekker zitten snijden en afwassen, en dat wel allemaal op zo'n heel klein innie-minnie krukje waarbij je ongeveer 10 centimeter boven de grond zit. Ik had nooit gedacht dat dat ding mij zou houden, maar het is in ieder geval comfortabeler dan dat hurken wat die Vietnamezen allemaal doen.
Als laatste project gingen Milou en ik dinsdag nog lesegeven bij Charity Class 1. Dit zijn mensen van ongeveer onze leeftijd die al wel redelijk engels kunnen. We zijn er dus vooral voor de uitspraak en werken een boekje door met allemaal voorbeeldzinnen en grammatica. Wel fijn om een keer les te geven waarbij de mensen je ook nog snappen en je niet alleen maar nazeggen.
Vandaag was een laaaaaaaaaange dag. We werden om half 3 opgehaald van huis met een grote bus en gingen daarna nog 34 weeskindjes en hun begeleiders ophalen voor een uitstapje naar het strand en verschillende pagoda's. Lijkt dus heel leuk allemaal, maar dat viel toch wel een klein beetje tegen. Op het strand zijn we 2 uur gebleven, maar bij alle pagoda's waar we langs gingen was het echt uitstappen, foto maken, instappen en doorrijden. Dus wij hebben echt veel meer in de bus gezeten dan dat we ergens zijn geweest. Bovendien was het wel leuk om al die dingen te bekijken, maar niemand kon ons vertellen wat we nou eigenlijk aan het bekijken waren, beetje jammer. Gelukkig waren de kinderen wel heel lief, ik denk dat het onmogelijk is om een stel Nederlandse kinderen zo rustig te houden de hele dag. De hele dag gedragen ze zich echt voorbeeldig en al we uitstappen doet iedereen weer moeite om de handen van een van de "teachers" vast te houden. Helaas is dit niet een project waar ik werk, maar als het goed is krijgen we halverwege allemaal nieuwe projecten en zal ik hier dus wel naartoe gaan.
Morgen heb ik alleen van 2 tot 5 een project, het city orphanage. Dit is een weeshuis waar zwaar gehandicapte kinderen liggen en niet altijd zo verzorgd worden zoals we dat in Nederland zouden doen. Milou is er gister al geweest en het is dus wel echt heftig om daar tussen te zitten. Ik ben benieuwd...
De rest van de week heb ik ook elke dag maar 1 project,dus dat is wel lekker rustig en zaterdag zelfs de hele dag vrij.
Verder gaat alles wel prima eigenlijk. Aan de ene kant vliegen de dagen om, maar aan de andere kant is het wel heel gek om te bedenken dat ik vorige week maandag nog op het vliegveld stond om te vertrekken...
Ik hou jullie op de hoogte! xx

Eerste dagen in Can Tho

Hey allemaal!
Het is pas een paar dagen geleden sinds mn vorige bericht, maar het is echt bizar hoeveel je hier meemaakt! De laatste dag in Singapore was nog leuk, zo hebben we tussen de oranje hollanders koninginneNach gevierd (beetje vroeg, maar ach) en de ritten in de taxi waren ook een hele belevenis op zich.
Eenmaal aangekomen in Ho Chi Minh (of Saigon, zoals ze hier gewoon zeggen), hoefden we zelf nergens meer over na te denken, we werden opgehaald van het vliegveld, in een hotel gezet en vervolgens werd ook nog eens de bus voor de volgende dag voor ons geregeld naar Can Tho (spreek uit Kn Te).
Eerst hebben we een beetje door de stad gelopen, wat op zich al een uitdaging is met al die brommers, en omdat het toch allemaal geen reet kost, hebben we onszelf maar even verwend met een pedicure. Zou ik in Nederland nooit doen, maar voor $4 dollar moet je het hier natuurlijk niet laten. Vervolgens decadent uit eten geweest in een barbeQue (ja ja, daar is die ;) ) restaurant en toen maar weer naar het hotel gegaan om te slapen. Hier kwam alleen niet heel veel van terecht, want het is nooit fijn als er een muis aan je hoofd zit als je wil slapen (dit is echt geen grapje!)
De volgende dag (zaterdag) gingen we met een heel relaxt busje naar Can Tho, onderweg ging het heel hard regenen, en de gevolgen hiervan zijn dan ook meteen te zien. Drie ongelukken onderweg, gelukkig niet met een van die honderdduizenden motorbikes, maar het lijkt mij toch niet fijn als er ineens een busje je huis in rijdt als je dicht bij de straat woont...
Eenmaal aangekomen in Can Tho MOESTEN we gaan lunchen met een vrouw die ook in het busje zat. Zij is Vietnamese, maar in de oorlog gevlucht naar Amerika (waar ze ondertussen enorm veel geld heeft volgens mij). Toen werden we door Phoung opgehaald en naar ons huis gebracht. Hier aangekomen meteen kennis gemaakt met al onze huisgenoten, Grietha, Joost, Franci en Gabriella. Als soort van welkomsfeestje gingen we savonds na het eten (we gaan elke dag uit eten hier, heel vervelend...) met zn allen Karaoke zingen, hilarisch!
Vandaag hebben we onze boodschappen (inclusief pindakaas :D) ingeslagen bij de plaatstelijke Macro en daarna konden we meteen met Phoung door naar ons eerste project, Charity Class 2. Nou, de tocht erheen is al super gaaf, ik weet zeker dat gewone toeristen echt nooit op zulke plekken komen! Wij dachten eigenlijk dat we alleen langs gingen om even kennis te maken en te weten hoe we dr moesten komen, maar eenmaal aangekomen zaten er allemaal schattige vietnamese kindjes aan tafeltjes klaar te wachten om les te krijgen.. van die twee blonde meisjes dus... Best raar, want we kregen gewoon een boekje in onze handen gedrukt en Phoung ging ook bijna meteen weer weg, een goeie vuurdoop dus. Meisjes en jongetjes zaten aan aparte tafeltjes en ik ging dus engelse les geven aan de meisjes. Eigenlijk kenden ze hun hele boekje al, en is het dus vooral herhalen en letten op uitspraak. Alle leeftijden zitten dus door elkaar, dus het oudste meisje van 12 (die niet ouder lijkt dan 7) zei de hele tijd alles voor. Gelukkig deden de meisjes wel allemaal leuk mee, want de jongens die Milou aan het lesgeven was waren niet echt voorbeeldige leerlingen :)
Na de les werden we ineens meegesleept door de kinderen. Door de rimboe en over bruggetjes kwamen we uit bij een veld vol met lotusbloemen. Echt heel gaaf om te zien...
Nou, ik moet er nu een eind aan breien want het internetcafe gaat dicht. Ik heb de foto's geupload op picasa, zie: picasaweb.google.com/lenaweber86
Tot de volgende keer!
Liefs!

singapore!

Terwijl jullie aan de andere kant van de wereld vast nog lekker in je bed liggen, is het hier al het bloedheet in Singapore. Het is een net Burgers Bush, zo vochtig en heet is het hier. De vlucht ging prima, we hebben vooral veel geslapen (dan is het soms toch wel fijn om klein te zijn) en zelfs het eten was wel OK, op de pannenkoeken met champignons na dan. Eenmaal aangekomen op Singapre Changi ging alles heel snel, onze tassen lagen al op de band toen we er kwamen en na de paspoortcontrole konden we zo doorlopen (kauwgom dus voor niks weggegooid).
Met een overvolle trein gingen we richting centrum, waar we incheckten bij een (erg duur) hostel. Daarna gingen we op zoek naar iets te eten, dat was nog best een hele klus. Alle MCDonalds en BurgerKings hebben we links laten liggen, want we wilden toch een soort van Singaporese maaltijd. Uiteindelijk kwamen we na alle kraampjes met vissenhoofdensoep en ander niet te defineren eten uit bij een grote foodcourt waar we ons hebben gewaagd aan een koreaans iets met beef en kip.
Vanmorgen om 10 uur uitgechekt bij ons eerste hostel en ingecheckt bij The Prince of Wales in Little India. Bij het internetcafe om de hoek zitten we nu tussen alle Indiaase mannen onze blogs bij te werken.
Omdat je met deze hitte toch niks anders kan doen, hebben we maar besloten om naar Sentosa Island te gaan en een beetje aan het strand te liggen (ja mam, ik smeer me wel goed in en ga ook in de schaduw zitten). Dus we stappen we zo weer in de overvolle trein, waar we vast aangestaard worden met ons blonde haar.
Ik heb tot nu toe nog geen foto's, aangezien de oplaadbare batterijen niet meteen werken maar je ze eerst op moet laden (heel logisch). Milou heeft dr al wel een paar gemaakt.
Verder gaat het prima, eigenlijk totaal geen last van een jetlag ofzo en met al die airco's is de hitte ook best vol te houden. Toch blijft het raar om aan de andere kant van de wereld te zitten. Het voelt nu nog alsof we 'gewoon' op vakantie zijn en het besef dat we hier nog 4 maanden zitten is er echt nog niet. Maar volgens alle andere mensen die we spreken vliegt de tijd toch heel snel :)

Tot snel!

Liefs Lena

Nog maar 20 dagen!

Spanning alom! Over minder dan drie weken vertrek ik dan toch echt samen met Milou naar het verre, verre oosten: Vietnam!
We vertrekken op 21 april vanaf Düsseldorf en na een stop van een paar dagen in Singapore, komen we dan op 25 april in Ho Chi Minh City aan. Vanaf daar reizen we door naar Can Tho. Hier gaan we 13 weken vrijwilligerswerk doen (zie: www.vrijwilligvietnam.nl) en daarna nog een paar weken reizen vanuit het zuiden met als eindbestemming Hanoi.
Tickets, vaccinaties en verzekeringen zijn geregeld, nu alleen nog maar onze grote backpacks inpakken en dan kan het beginnen!